روایت شریعتمداری از پیروزی مقاومت و پشت پرده شعار «نه غزه نه لب

 خبرنامه دانشجویان ایران: شکست اخیر و 8 روزه اسرائیل در جنگ غزه و برخی اخبار پیرامونی آن مخصوصا حمایت تسلیحاتی و آموزشی جمهوری اسلامی ایران از جنبش مقاومت فلسطین که برای اولین بار به طور رسمی منتشر شده است.
  حسین شریعتمداری در کیهان نوشت:  این موضوع علاوه بر آن که نمایش افتخارآمیزی از اقتدار ایران اسلامی را در تاریخ مبارزات فلسطین به ثبت رسانده است، پرده های دیگری از پشت صحنه فتنه آمریکایی-اسرائیلی 88 را نیز بالا زده است. بخوانید؛

 1- چندماه قبل رهبر معظم انقلاب طی سخنانی به صراحت و برای اولین بار اعلام کردند که جمهوری اسلامی ایران در جنگ 33 روزه و 22روزه حزب الله و حماس با اسرائیل دخالت داشته است و البته ایشان به چگونگی این حضور و حمایت اشاره ای نفرمودند اما امروزه بعد از شکست 8 روزه اسرائیل در جنگ غزه، رهبران جهاد اسلامی فلسطین، حماس و حزب الله لبنان با صراحت اعلام کرده اند که تسلیحات مورد نیاز خود در رویارویی با رژیم صهیونیستی را جمهوری اسلامی ایران در اختیار نیروهای مقاومت قرار داده است تا آنجا که فرمانده عملیاتی جهاد اسلامی فلسطین می گوید «تمامی تسلیحات مورد نیاز خود در این نبرد، از فشنگ تا موشک هدیه جمهوری اسلامی ایران بوده است».

 2- از جمله اخبار رسما اعلام شده در این ماجرا، آن که؛ کمک ها و حمایت های تسلیحاتی و آموزشی جمهوری اسلامی ایران به نیروهای مقاومت از چند سال قبل آغاز شده بود و به قول یکی از فرماندهان حماس، همین کمک ها و حمایت ها بود که پیروزی حزب الله در جنگ 33 روزه و پیروزی حماس در جنگ 22 روزه بر ارتش رژیم کودک کش اسرائیل را در پی داشته است. و بدیهی است که چرخه اینگونه اقدامات نیز نمی تواند در یک فاصله زمانی کوتاه صورت پذیرفته باشد.

 3- در جریان فتنه آمریکایی-اسرائیلی 88 به گواهی اسنادی که بارها در کیهان مطرح شده است، ائتلاف مدعیان اصلاحات، منافقین، بهایی ها، مارکسیست ها، ملی مذهبی ها، و تمامی گروهها و جریانات مخالف نظام تحت مدیریت و برنامه اعلام شده مثلث آمریکا، اسرائیل و انگلیس شکل گرفته بود و شعارهای اصلی سران و عوامل فتنه دقیقا با اهداف این مثلث همخوانی داشت، تا آنجا که باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا در اقدامی بیرون از عرف شناخته شده دیپلماتیک، حمایت از جنبش سبز(!) را یکی از اهداف استراتژیک آمریکا معرفی کرد و نخست وزیر انگلیس، با اعلام این که ماهیت جنبش سبز(!) بازگشت به حاکمیت سکولار و غیردینی است، حمایت دولت انگلیس از فتنه 88 و سران و عوامل آن را پنهان نکرد.

 خانم هیلاری کلینتون وزیر خارجه آمریکا در پاسخ به سوال خبرنگار واشنگتن پست که پرسیده بود قطعنامه 1929 شورای امنیت علیه ایران چه اثر قابل توجهی دارد؟ گفته بود؛ این قطعنامه در حمایت از جنبش سبز(!) صادر شده است و...

 اما در این میان، تلاش اسرائیل در حمایت رسمی از سران و عوامل فتنه 88 و خط دهی آشکار رژیم صهیونیستی به فتنه گران از اهمیت بیشتری برخوردار است و یادداشت پیش روی به نکته ای دراین باره اشاره دارد.

 4- در جریان فتنه 88، نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی با صراحت اعلام کرد که «اصلاح طلبان بزرگترین سرمایه اسرائیل در ایران هستند»! و شیمون پرز، رئیس جمهور رژیم کودک کش اسرائیل گفت «اصلاح طلبان به نمایندگی از اسرائیل با رژیم اسلامی ایران می جنگند»! و دهها نمونه دیگر از این دست که شرح آن به درازا می کشد و پیش از این در یادداشت ها و گزارش ها و اخبار ویژه کیهان آمده است.

 ممکن است گفته شود که نخست وزیر و رئیس جمهور رژیم صهیونیستی قصد سوءاستفاده از فتنه 88 را داشته اند و این اظهارات ربطی به سران و عوامل فتنه یاد شده ندارد! که در پاسخ باید گفت؛
 الف: چرا مدعیان اصلاحات نسبت به اظهارات نتانیاهو و شیمون پرز کمترین واکنشی نشان نداده و حتی به طور شفاهی و نه فقط به تصریح بلکه به تلویح و کنایه نیز اظهارات آنها را نفی نکردند؟! این در حالی است که مدعیان اصلاحات به گواهی مصاحبه ها، یادداشت ها و سخنرانی های آنان که در روزنامه های زنجیره ای ثبت و ضبط است، کمترین انتقاد و اعتراض به خود را بی پاسخ نمی گذاشتند و چنانچه فلان بخشدار در فلان بخش از فلان شهر دور افتاده کشور علیه آنها انتقاد و یا اعتراضی می کرد، بلافاصله خود را ملزم به پاسخگویی می دانستند. بنابراین چرا در مقابل این دو اظهارنظر که به هویت آنها مربوط می شد سکوت کرده و کمترین اعتراضی نکردند؟!

 ب: آنچه نتانیاهو و شیمون پرز درباره هویت سران و عوامل فتنه مطرح کرده بودند دقیقا با مواضع و عملکرد فتنه گران همخوانی داشت. و به بیان دیگر، چنانچه این اظهارات نیز مطرح نمی شد، مواضع و عملکرد سران و عوامل فتنه به تنهایی برای اثبات همراهی و همخوانی آنها با اهداف رژیم اشغالگر قدس کافی بود.

 به عنوان مثال؛ مگر حذف قید «اسلام» از «جمهوری اسلامی ایران» اهانت به ساحت مقدس امام حسین(ع)، پاره کردن تصویر مبارک حضرت امام(ره)، شعار به نفع آمریکا در روز مبارزه با استکبارجهانی، شعار به نفع اسرائیل در روز قدس، ائتلاف با منافقین و بهایی ها و مارکسیست ها و نهضتی ها و ملی گراها و کلان سرمایه داران و... دهها نمونه دیگر از این دست نشانه غیرقابل تردیدی از همخوانی با اسرائیل و آمریکا و متحدان اروپایی آنها نبود؟! گفتنی است که سران فتنه حتی امروزه نیز حاضر به مرزبندی با مثلث یاد شده نیستند، چرا؟!

 می گویند شخصی به پزشک مراجعه کرده و گفت؛ چند روز است که خواب می بینم در تیم فوتبال گرگ ها بازی می کنم. پزشک قرص و شربتی تجویز کرد و گفت؛ امشب این داروها را مصرف کن تا دیگر از این خواب ها نبینی و بیمار گفت؛ آقای دکتر! اجازه بدهید داروها را از فردا شب مصرف کنم! و پزشک با تعجب پرسید؛ چرا؟! و طرف گفت؛ آخه آقای دکتر، امشب مسابقه فیناله!!

 5- و اما نکته مورد نظر در این یادداشت شعار «نه غزه، نه لبنان، جانم فدای ایران»! است که فتنه گران در روز قدس سال 88 سر داده بودند و باز هم مثل بقیه موارد کمترین اعتراض و یا انتقاد سران و عوامل اصلی فتنه را در پی نداشت.

 رژیم صهیونیستی از کمک ها و حمایت های تسلیحاتی و آموزشی جمهوری اسلامی ایران به حزب الله و مقاومت فلسطین باخبر بود، مخصوصا آن که جنگ های 33 روزه و 22 روزه قبل از فتنه 88 اتفاق افتاده بود و بسیار طبیعی بود که قطع این کمک ها یکی از ایده آل های رژیم کودک کش اسرائیل باشد، که بود و هست. در شعاری که از سوی فتنه گران به کار گرفته شده بود دقت کنید«نه غزه، نه لبنان»! یعنی دقیقا همان نقطه ایده آل اسرائیل. آیا غیر از این است؟!

 این نکته نیز گفتنی و برای اثبات آنچه در این یادداشت آمده است، تعیین کننده و شنیدنی است و آن، این که؛ میرحسین موسوی در تبلیغات انتخاباتی خود حمایت جمهوری اسلامی ایران از ملت های لبنان و فلسطین را زیرسوال برده و به بهانه اینکه، ابتدا باید خودمان قدرتمند شویم، حمایت از لبنان و فلسطین را بیرون از برنامه خود دانسته بود.

 باز هم دقت کنید؛ دقیقا ترجمه همان شعار «نه غزه نه لبنان جانم فدای ایران»! است! که در حاشیه و همین جا باید گفت؛ حمایت از جنبش های مقاومت در لبنان و فلسطین، دفاع از جمهوری اسلامی ایران نیز هست، چرا که دو خط آبی روی پرچم رژیم اشغالگر قدس به معنای از نیل تا فرات است بنابراین نیروهای مقاومت در لبنان و فلسطین به نمایندگی از سوی همه کشورهای اسلامی و از جمله ایران اسلامی با اسرائیل درگیر هستند، یعنی آنها خاکریز اولند.

 آیا شایسته بود در جریان جنگ تحمیلی ادعا کنیم که عراق، خرمشهر را اشغال کرده و دفاع در مقابل این اشغالگری وظیفه مردم خوزستان است!! آیا چنانچه ارتش بعثی به سایر شهرها می رسید همان جنایات فجیع که در خرمشهر مرتکب شد را نسبت به جان و مال و ناموس مردم دیگر شهرها روا نمی داشت؟ و درباره «جانم فدای ایران»! که باید گفت؛ آیا همراهی آشکار شما با دشمنان این مرز و بوم نشانه دفاع از ایران است یا دفاع از ایران را مردم و رزمندگان جان بر کفی بر عهده داشتند که در جریان فتنه 88 نیز مانع وطن فروشی شما شدند؟!

 6- و بالاخره، اکنون که ماجرای حمایت تسلیحاتی و آموزشی و سیاسی جمهوری اسلامی ایران از جنبش های مقاومت لبنان و فلسطین آشکار شده است به آسانی می توان فهمید که شعار «نه غزه نه لبنان» و سکوت سران و عوامل فتنه در مقابل اظهارات نتانیاهو و شیمون پرز و ... از کجا آب می خورده است!

عاشورای عصر خمینی نه یک روز، بلکه 33 سال به درازا کشیده است

خبرنامه دانشجویان ایران: حسین شریعتمداری  در یادداشتی با عنوان "روی سخن با که بود ؟!" می نویسد:

 مولای ما...! بعدازظهر آن روز را به خاطر دارید؟... ساعتی قبل از آن که «سر» بدهید، ندای «هل من ناصر ینصرنی» سر دادید. وقتی صدایتان در فضای غم گرفته کربلا پیچید، شیطان انگشت حیرت به دندان گزید که فرزند رسول خدا(ص) را چه می شود؟ چه کسی را به یاری می طلبد؟! در این سو که یارانش همه به خون غلتیده اند و در آن سوی دشمنانش با شمشیرهای آخته به ریختن خونش ایستاده اند، پس، حسین روی سخن با که دارد؟ و در این صحرای داغ و تب دار، کدام لبیک را انتظار می کشد؟! شاید شنیده بود که اگر در «منا» ماجرای ذبح اسماعیل با «فدیناه بذبح عظیم» خاتمه یافته ولی در کربلا سخن از «ان الله شاءأن یراک قتیلا» در میان است. شیطان گیج شده بود، ساعتی بیشتر از حیات این جهانی حسین باقی نمانده است ولی او ندای «هل من ناصر» بر لب دارد! فرزند زهرا، با که سخن می گوید؟ و کدام جماعت را به یاری می طلبد؟! اینجا که کسی نیست! شیطان نمی دانست- و حرامیان نیز- که کربلا سرزمینی است به پهنای همه سرزمین ها و عاشورا، روزی است به درازای همه روزها. نمی دانست که کربلا آغاز راه است و عاشورا شروع ماجرا. تو اما، می دانستی چه کرده ای، مولای ما...

 ندای آن روز تو در گوش زمان پیچید و همه جا به گوش کربلایی هایی رسید که آن روز به کربلا نرسیده بودند و عاشورائیانی که سال ها بعد از عاشورای سال 61 هجری دیده به جهان گشوده بودند. از آن روز به بعد هر که ندای آن روز تو را می شنید، لبیک گویان به سوی تو می دوید. بر شمار پیروان تو همه روزه افزوده می شد و دشمنان آن روزهای تو نیز تکثیر می شدند. این گردونه با هر دو طایفه حسینی ها و یزیدی ها چرخید و چرخید تا به عصر خمینی رسید. دو سپاه باردیگر روبروی هم ایستادند و باز هم عاشورا بود که این بار در کربلای ایران به تکرار می نشست. این بار اما، داستان دیگری در میان بود و پایان ماجرا به گونه ای متفاوت از عاشورای سال 61 رقم خورده بود. عاشورا بود، ولی غلبه با یزیدیان نبود. کربلا بود، اما قرار نبود «دارها برچیده و خون ها بشویند» و خبر پیروزی! خود را به «کاخ سبز» آن روز که امروز به «کاخ سفید» تغییر نام داده است، برسانند.

 میان دو سپاه، باز هم مانند عاشورای سال 61 هجری کارزاری تمام عیار درگرفت و باز هم دو سپاه درهم آویختند و از یکدیگر گریبان به تخاصم کشیدند. به زعم دشمن قرار بود- و محاسبات مادی نیز بر آن گواه بود- که طومار عاشورائیان عصر خمینی هم با اولین حمله یزیدیان درهم پیچیده شود و باز هم مانند عاشورای سال 61، عرصه برای تاخت و تاز دشمن خالی شود. اما، عاشورای عصر خمینی نه یک روز، که 33 سال به درازا کشیده است و دو حریف با هم به گردنه ای سخت و نفسگیر رسیده اند. و این در حالی است که عاشورائیان امروز بر فراز این گردنه، هر روز نفس تازه می کنند و حریف را- به اعتراف خود- از نفس انداخته اند. تا آنجا که برژینسکی، مشاور امنیتی ارشد آمریکا در شورای راهبردی آتلانتیک برای ابرقدرت 2001 که ایران اسلامی آن را به دره 2011 کشیده است تاسف می خورد.

 اولیوت کوهن- استراتژیست آمریکایی- در گزارش «امریکن اینترپرایز» می نویسد «دکترین پایان تاریخ فوکویاما را به فراموشی بسپارید که می گفت آغاز هزاره سوم، آغاز فراگیری لیبرال دموکراسی آمریکایی در جهان است. چرا که امروزه در نخستین سال های هزاره سوم، شاهد حضور قطب قدرتمند اسلام هستیم». نتانیاهو، نخست وزیر رژیم صهیونیستی در نشست کمیسیون سیاست خارجی سنای آمریکا با وحشت اعتراف می کند به هر طرف نگاه می کنم، خمینی و خامنه ای را می بینم که در جای جای خاورمیانه خیمه زده اند... همه جا سخن از تولد قطب قدرتمندی به نام اسلام و با پرچم شیعه است. هیچ روزی نمی گذرد که در تفسیرها و تحلیل های حریف، سخنی از این قطب قدرتمند در میان نباشد. اولیوت کوهن یا جیمز ولسلی- تردید از نگارنده است- در تشریح و توضیح این قطب قدرتمند می گوید؛ الگویی که خمینی(ره) برجای نهاده را نباید با هیچ الگوی اسلامی دیگر، مثلا دولت عثمانی در ترکیه و یا اسلام حاکم در عربستان مقایسه کرد.

  این الگو- اشاره به الگوی انقلاب اسلامی- بعد از پیدایش، در یک جنگ تمام عیار 8 ساله در مقابل همه قدرت های غربی و منطقه ای ایستاد. همین الگو وقتی به لبنان رسید، حزب الله را پدید آورد. در فلسطین، انتفاضه را آفرید. در ترکیه لائیک، نجم الدین اربکان اسلامگرا را به قدرت رسانید (آن روزها هنوز انقلاب های اسلامی در منطقه شکل نگرفته بود و اولیوت کوهن یا جیمز ولسلی از طوفانی که امروزه طومار غرب و حاکمان دست نشانده آنان را درهم پیچیده است باخبر نبودند) و اما، امروزه، عقبه های استراتژیک حریف در منطقه، مصر، یمن، تونس، لیبی و... نه فقط از دست حریف خارج شده است بلکه به نفع انقلاب اسلامی تغییر ماهیت داده است و به قول آقای حسنین هیکل، سردبیر کهنه کار و معروف روزنامه مصری الاهرام؛ «ایرانی ها دو بار به مدیترانه آمدند. بار اول در دوره هخامنشیان و با زور اسلحه و قوای نظامی. آن بار دوام زیادی نیاوردند، چرا که فقط سرزمین ها را تسخیر کرده بودند و بار دوم در دوران انقلاب اسلامی، این دفعه اما، ماندگارند زیرا، بر دل ها حکومت می کنند»...

 امروز سیدحسن نصرالله از موضع اقتدار اعلام می کند پهپادی که ورود آن به آسمان فلسطین اشغالی، دولتمردان رژیم کودک کش اسرائیل را به وحشت انداخته است، ساخت ایران بوده است و نه فقط اولین پهپاد اعزامی نبوده بلکه آخرین آنها نیز نخواهد بود. فرمانده عملیاتی جهاد اسلامی فلسطین در مقابل دوربین شبکه های تلویزیونی غرب ظاهر می شود و با اقتدار و افتخار می گوید «تسلیحاتی که در جنگ اخیر غزه به کار گرفته ایم و اسرائیل را به وحشت انداخته است، از فشنگ تا موشک هدیه جمهوری اسلامی ایران است...» و حضرت آقا به صراحت می فرمایند؛ جمهوری اسلامی ایران در جنگ 33 روزه و 22 روزه حزب الله لبنان و حماس با اسرائیل، دخالت داشته است و تاکید می کنند از هر گروه و جنبش و نهضتی که به مقابله با اسرائیل برخیزد حمایت می کنیم.

 8 روز قبل، اسرائیل که در جنگ 22 روزه سال 2008 شکست سختی از حماس خورده بود بار دیگر حمله همه جانبه ای را به غزه آغاز کرد. ساعتی بعد از آغاز حمله، سخنگوی رژیم صهیونیستی بر صفحه تلویزیون حاضر شد و خطاب به صهیونیست های ساکن فلسطین اشغالی اعلام کرد «این بار جنگ ما با حماس دستکم 7 هفته- 49 روز- به طول می انجامد» و در توضیح علت آن گفت «این بار تصمیم گرفته ایم حماس را برای همیشه از میان برداریم»!... اسرائیل اما، فقط سه روز بعد، وقتی با مقاومت جانانه حماس و جهاد اسلامی روبرو شد، به دریوزگی آتش بس رفت. همان روز نشریه نوول ابزرواتور فرانسه به نقل از یک مقام رژیم صهیونیستی که نخواسته بود نامش فاش شود نوشت «تصور می کنم نتانیاهو به نیابت از ایران در حال نابودی اسرائیل است. نمی دانم چرا آقای نتانیاهو، قدرت افزایش یافته حماس نسبت به سال 2008 را که برگرفته از قدرت موشکی و اطلاعاتی ایران است، فراموش کرده است»! و شیمون پرز رئیس جمهور رژیم صهیونیستی در ملاقات با تونی بلر، نخست وزیر سابق انگلیس گفت «تلاش پرزیدنت مرسی قابل تقدیر است اما، حماس از رئیس جمهور مصر پیروی نمی کند. تصمیم گیرنده ایران است».

دیشب شبکه تلویزیونی CNN در تماس مستقیم با بیت المقدس سخنان نتانیاهو درباره آتش بس را پخش می کرد. کاش صدا و سیمای خودمان حالت به شدت تحقیر شده او را همراه با اظهارات متکبرانه 8 روز قبل وی پخش کند و این دو حالت را برای مردم شریف ایران و سایر ملت های مسلمان به مقایسه بنشیند. چه تکبری داشت 8 روز قبل و چه حقارتی دارد امروز.

 امروز در همه جای جهان، نسیم حیات بخش و رهایی آفرین به پرچم شیعه می وزد. پرچمی که نام مبارک امام حسین علیه السلام و کربلا و عاشورا و 11 امام شهید با تاریخی خونبار، اما برخاسته از متن بی تحریف و خالی از بدعت اسلام ناب محمدی(ص) بر آن نقش بسته است. خدای سبحان و مهربان بر درجات امام راحل ما بیفزاید که از عاشورا برخاست و پرچم از کف افتاده کربلا را بار دیگر برافراشت، تا راهیان راه حسین(ع) و عاشورائیانی که به عاشورا نرسیده بودند، راه گم نکنند و از کربلای سال 61 هجری تا کربلاهای ایران، عراق، افغانستان، لبنان، فلسطین، مصر، لیبی، یمن، تونس، بحرین و در آینده ای نه چندان دور، ترکیه، عربستان، عمان، اردن، مغرب، الجزایر و... خوش به نشان راه بسپارند.

 مولای ما! اگرچه از عصر عاشورای آن روز تا عصر حاضر و برای همیشه تاریخ، پیروانت در سوگ شما به عزا نشسته و می نشینند و با چشم های اشکبار و دل های داغدار «یا لیتنی کنت معکم» می گویند ولی نمی توانیم این احساس روحبخش را پنهان کنیم که این روزها جهان اسلام در سایه عاشورا و کربلای شما به پرافتخارترین دوران حیات خود رسیده است. چه کسی باور می کرد؟ آقای ما...!

 

شریعتمداری پته اقتصادی 'خط سازش' را روی آب ریخت

 خبرنامه دانشجویان ایران: حسین شریعتمداری  در سرمقاله روزنامه کیهان نوشت: 

گرانی و افزایش لگام گسیخته قیمت کالا و خدمات مورد نیاز مردم که این روزها سایه سنگین و آزاردهنده خود را بر شانه اقشار مستضعف و کم درآمد جامعه تحمیل کرده است، واقعیتی تلخ و غیرقابل انکار است. درباره عوامل گرانی و چرایی آن بحث های دامنه داری در جریان است که در آن به عواملی نظیر اثرگذاری تحریم ها، سوء مدیریت ها، حضور فعال مافیای اقتصادی، رها شدگی ماجرا از سوی برخی مسئولان ذیربط و پرداختن به مسائل حاشیه ای، تلاش سازمان یافته و پنهان برای مؤثر جلوه دادن تحریم ها و یا مجموعه ای از عوامل یاد شده، اشاره می شود.

پاسخ اما، هر چه باشد، از دو نکته نباید غفلت کرد، اول آن که تحریم ها اگرچه در پیدایش پدیده تلخ گرانی بی تأثیر نبوده و نیستند ولی ضریب اثر تحریم ها با میزان گرانی موجود و افزایش جهشی قیمت کالا و خدمات ضروری مردم که این روزها شاهد آنیم همخوانی ندارد، بنابراین باید روی عوامل دیگر و راه های مقابله با آن حساب ویژه و بیشتری باز کرد، چرا که ظرفیت و توان اقتصادی کشور بسیار فراتر از آن است که تحریم ها به تنهایی توان پدیدآوردن آشفته بازار کنونی را داشته باشند.

 نکته دوم اما، «بندبازی» جریانی است که به گواهی مواضع و عملکرد گذشته خود، مخصوصاً در فصل 8 ماهه فتنه آمریکایی- اسرائیلی 88، «شریک دزد» بوده اند و این روزها، اصرار دارند در نقش «رفیق قافله»! ظاهر شوند. جریان مورد اشاره در جدیدترین توطئه خود، دست به یک «تقسیم کار» زده است. شاخه اول شامل تعداد اندکی از اصحاب فتنه است که متاسفانه شمار اندکی از خودی های ساده اندیش نیز به آن دل بسته اند! وظیفه یا مأموریت این شاخه، آن است که برای عبور از عقبه پیش روی، «آدرس غلط» بدهد. نگاهی به مصاحبه های پی درپی افراد این شاخه نشان می دهد که «ترجیع بند» و «گزاره تکراری» این مصاحبه ها و سخنرانی ها، نفی راه طی شده و نادیده گرفتن گام های بلندی است که طی چند سال اخیر برداشته شده است، نظیر این توهم پراکنی ها که بعد از انتخابات 88 بسیاری از دلسوزان نظام! کنار گذارده شده اند! نگاه خودی و غیر خودی به وحدت ملی آسیب رسانده است! نباید در سیاست خارجی تنش آفرینی کرد! ما که بودیم چنین و چنان کردیم! و اگر بیائیم چنین و چنان خواهیم کرد و....

 شاخه دوم ، مأموریت دارد با فضاسازی و انگاره پردازی آدرس غلطی را که شاخه اول ارائه می دهد نجات بخش! معرفی کند. این شاخه از طریق رسانه های پرشماری که در داخل کشور در اختیار دارد و صدها سایت اینترنتی که از خارج کشور بارگذاری می شود و دهها شبکه رادیو تلویزیونی فارسی زبان نظیر بی بی سی، صدای آمریکا، صدای اسرائیل، رادیو فردا، رادیو تلویزیون فارسی زبان آمریکا، شبکه تلویزیونی فارسی زبان یورونیوز و... که برای پشتیبانی از جریان یاد شده، راه اندازی شده است، وظیفه سیاه نمایی درباره شرایط کنونی کشور، بی آینده نشان دادن فضای پیش روی و نهایتاً معرفی آدرس غلط شاخه اول- به عنوان تنها راه عبور از عقبه گرانی- را برعهده دارد.

 هر دو شاخه روی دو نقطه به طور مشترک انگشت می گذارند و درباره آن وارونه نمایی می کنند. اول؛ گرانی های اخیر و نسبت دادن آن به مقاومت در برابر باج خواهی بیگانگان و دوم؛ تلاش برای پاک کردن وطن فروشی، خیانت و جنایتی که در فتنه آمریکایی- اسرائیلی 88 مرتکب شده اند.

 جریان یاد شده اگرچه رسواتر از آن است که بتواند از سد بصیرت مثال زدنی مردم و هوشیاری مسئولان عبور کند ولی از یکسو دیده می شود که برخی از خودی های ساده اندیش- هرچند اندک و کم شمار- نسبت به سوابق این جریان دچار نوعی فراموشی شده اند و یا دست های پنهان و آشکار اعضای شاخه اول را در فتنه 88 نادیده گرفته اند و با استناد به سوابق آنان، در این تصور- بخوانید توهم- به سر می برند که گردن کشی قبلی آنها علیه نظام نبوده بلکه تنها از دولت نهم و دهم دل خوشی نداشته اند!... و از سوی دیگر جریان مورد اشاره روی موج گرانی های اخیر سوار شده و با این امید که دوران حاکمیت آنها بر مجلس و دولت از یادها رفته باشد، درباره سیاست های اقتصادی خود در آن دوران، دروغ پردازی می کنند. دقیقا به این علت است که اشاره ای هرچند گذرا به بینش و منش اقتصادی جریان یاد شده در دولت های گذشته، ضروری به نظر می رسد.

 الف: به جرأت باید گفت که در دولت های گذشته هیچ پرونده فساد اقتصادی را نمی توان آدرس داد که در آن مفسدان کلان اقتصادی آشکارا از سوی اعضای این جریان- که آن هنگام در دولت یا مجلس حضور داشتند- حمایت نشده باشند!
 1- در جلسه محاکمه شهردار وقت نزدیک به 20 نفر از وزیران و معاونان آنها حضور یافته و سعی در ارعاب دادگاه، انحراف افکار عمومی و نهایتا تطهیر مجرم داشتند. و در همان حال روزنامه های زنجیره ای از شهردار مجرم با عنوان «امیرکبیر ایران»! یاد می کردند. در آن هنگام، شهرداری با نزدیک به یکصد و بیست مورد شکایت، کیهان را به دادگاه کشید که هیچیک از آنها وارد دانسته نشد.

 2- وقتی کیهان پرونده فساد اقتصادی شرکت مارین سرویس را با ارائه اسناد مربوطه برملا کرد، بلافاصله مشاور رئیس جمهور وقت و تعدادی از نمایندگان مدعی اصلاحات در مجلس ششم به حمایت از مفسد اقتصادی این پرونده برخاستند و در حالی که وزیر دادگستری وقت فساد اقتصادی کلان انجام شده از سوی مفسد این پرونده را تایید می کرد، آقای انصاری راد رئیس کمیسیون اصل 90 مجلس اصلاحات اعلام کرد «من مدیرعامل این شرکت را نه گناهکار می دانم و نه تبرئه می کنم» و در حالی که 15هزار شکایت به کمیسیون اصل 90 ارائه شده بود، این کمیسیون رسیدگی به شکایت مفسد اقتصادی یاد شده را در اولویت قرار داد و سپس اعلام کرد مدیرعامل مارین سرویس مرتکب هیچ جرمی نشده است!

 3- بعد از بازداشت شهرام جزایری به جرم فساد اقتصادی کلان
 - که هنوز در زندان است- مدعیان اصلاحات که در آن هنگام دولت و مجلس را در اختیار داشتند، به حمایت آشکار از وی برخاستند. و چند روز بعد معلوم شد که ده ها تن از نمایندگان مدعی اصلاحات مجلس ششم و تعدادی از دیگر مدعیان اصلاحات مبالغ کلانی از شهرام جزایری دریافت کرده اند. پشتیبانی و حمایت اصلاح طلبان از این مفسد اقتصادی تا آنجا بود که وزارت بازرگانی وقت و نمایندگان مدعی اصلاحات دست به تغییر قانون برای نجات وی زدند و روزنامه های زنجیره ای از شهرام جزایری با عنوان «کارآفرین جوان»! یاد کردند! فساد اقتصادی در شرکت پتروپارس، قطعات فولادی و .... که می گذاریم و می گذریم.
 4- وقتی به آقای خاتمی اعتراض شد که چرا نسبت به معیشت مردم و سامان دهی اقتصاد کشور، بی تفاوت هستید، پاسخ مدعیان اصلاحات این بود که آقای خاتمی در جریان انتخابات خود شعار اقتصادی نداده اند! و هنگامی که کیهان ده ها نمونه از شعار اقتصادی ایشان را بازگو کرد، پاسخ این بود که ما(اصلاح طلبان) برای توسعه سیاسی آمده ایم.
 5- در مجلس ششم این اعتراض مطرح شد که چرا به جای طرح ها و لوایحی نظیر «مصونیت مجرمان بعد از ورود به دانشگاه ها»، «لغو گزینش ها» و... به مشکلات اقتصادی مردم رسیدگی نمی کنید، آقای مزروعی نماینده وقت مجلس ششم که امروزه به بلژیک پناهنده شده و با مقر اتحادیه اروپا در بروکسل و آیپک (لابی صهیونیست ها) در آمریکا فالوده می خورد، پشت تریبون رفت و با بی ادبی گفت؛ اگر مرگ موش هم توزیع شود، مردم برای گرفتن آن صف می بندند! و یکی دیگر از مدعیان اصلاحات با وقاحت از مردم مستضعف با عنوان «لشکر قابلمه به دست ها»! یاد کرد.

 6- وقتی سوءاستفاده های کلان در وزارت نفت دولت اصلاحات برملا شد و از نمایندگان مدعی اصلاحات پرسیده شد که چرا وظیفه نظارتی خود را رها کرده و میلیاردها دلار از ثروت ملی را به باد داده اند؟! پاسخ این بود که «ما فرصت بررسی قراردادها را نداریم»!
 و ده ها نمونه دیگر که بیرون از محدوده این نوشته محدود است.

 ب: مدعیان اصلاحات در فتنه 88 آشکارا و بی پرده نقش ستون پنجم مثلث آمریکا، اسرائیل و انگلیس را برعهده داشتند و دست به وطن فروشی و ده ها خیانت و جنایت آشکار زدند که خود ماجرای مفصلی است و فصل جداگانه ای را می طلبد. بنابراین بدون کمترین تردیدی می توان نتیجه گرفت؛ آدرسی که جریان یاد شده برای عبور از عقبه پیش روی ارائه می کند، آدرس تنگه ای است که مثلث آمریکا، اسرائیل و انگلیس در پشت صخره های آن برای مقابله با نظام اسلامی و مردم پاکباخته این مرز و بوم به کمین نشسته اند. و به قول شاعر؛
 شاید آن نقطه نورانی دشت، چشم گرگان بیابان باشد!

 ج: و بالاخره گفتنی است انبوه خدمات دولت نهم و دهم- و مخصوصا دولت نهم- با هیچیک از دولت های سازندگی و اصلاحات نه فقط قابل مقایسه نیست، بلکه نمره خدماتی آن با دو دولت یاد شده فاصله ای پرناشدنی دارد. برخی از این خدمات بی نظیر و بی سابقه بوده است، دولت نهم، حلقه مدیریتی ثابت و کدگذاری شده را شکست، ثروت ملی را به میان مردم برد، امکانات و داشته های نظام را به دوردست ترین نقاط کشور کشید، در سیاست خارجی و مقابله با باج خواهی دشمنان- مخصوصا در دولت نهم- خوش درخشید، طرح هدفمندی یارانه ها را که هر دو دولت سازندگی و اصلاحات، اجرای آن را ضروری می دانستند ولی جرأت انجام آن را نداشتند با شجاعت و جسارت عملیاتی کرد و... اما متاسفانه در مواردی نیز دچار خطا شده و لغزید که کم توجهی اخیر به مسائل معیشتی مردم و یا حاشیه سازی به جای پرداختن به مسائل اصلی از جمله آنهاست. ولی در این میان نکته بسیار بااهمیت و عبرت انگیزی هست و آن اینکه، خطاهای دولت کنونی دقیقا در آن نقاط است که به جای مشی اصولگرایانه به راه و روش دولت های سازندگی و اصلاحات روی کرده است. نظیر پرداختن به حاشیه ها به جای مسائل اصلی، استفاده از مشاورانی که برخی از آنها با کارگزاران دو دولت قبلی گره خورده اند و..

مقاومت در برابر موج بلند اسلامی برای آمریکا چه هزینه ای دارد؟

مقاومت در برابر موج بلند اسلامی، غیر از «تحمیل هزینه سنگین تر» به مردم آمریکا نتیجه ای ندارد  

 خبرنامه دانشجویان ایران: حسین شریعتمداری؛ تحلیل گر سیاسی کشور در آخرین سرمقاله خود در روزنامه کیهان با اشاره به موج بلند اسلام خواهی در جهان به تحلیل اهانت آمریکایی ها به پیامبر معظم اسلام(ص) پرداخت:  

1- «در اینجا مایلم پندی خیرخواهانه به سیاستمداران آمریکایی که تاکنون همواره به عنوان مدافع و پشتیبان رژیم صهیونیستی در صحنه حاضر شده اند، بدهم. این رژیم تاکنون برای شما دردسرهای بی شماری داشته است. چهره شما را در میان ملت های منطقه، منفور و شما را در چشم آنان شریک جنایات صهیونیست های غاصب معرفی کرده است. هزینه های مادی و معنوی که در طول سال های متمادی از این رهگذر به دولت و ملت آمریکا تحمیل شده است، سرسام آور است و احتمالا در آینده اگر همین روش ادامه یابد، هزینه های شما سنگین تر هم خواهد شد. بیائید به پیشنهاد جمهوری اسلامی درباره همه پرسی بیندیشید و با تصمیمی شجاعانه، خود را از گره ناگشودنی کنونی نجات دهید. بی شک مردم منطقه و همه آزاداندیشان گیتی از این اقدام استقبال خواهند کرد.»

این «پندخیرخواهانه» بخشی از سخنان راهگشا و پرنکته ای بود که رهبرمعظم انقلاب در اجلاس سران جنبش عدم تعهد در تهران ایراد کرده بودند. پند و موعظه ای که با آمیزه ای از «هشدار»همراه بود و گویی حضرت آقا از موج بلندی خبر می دهند که در حال برخاستن است و به دولتمردان آمریکایی گوشزد می کنند که مقاومت در برابر این موج بلند، غیر از «تحمیل هزینه سنگین تر» به مردم آمریکا نتیجه ای در پی نخواهد داشت.

این روزها در خروش یکپارچه و سراسری جهان اسلام علیه فیلم موهنی که در آن به ساحت مقدس پیامبر اعظم(ص) اهانت شده بود، اولین نشانه های شکل گیری و برخاستن آن موج بلند را می توان دید. «چرا باید هزینه کینه توزی های اسرائیل نسبت به مسلمانان از جیب مالیات دهندگان آمریکایی تأمین شود»؟ «صهیونیست ها جنگ افروزی می کنند و بهای آن را از خون جوانان آمریکایی می پردازند». «یک نفر توضیح بدهد که اسرائیل غیر از دردسر و هزینه کلان برای ما آمریکایی ها چه دستاوردی داشته است»؟ «پایتخت آمریکا، واشنگتن است یا تل آویو»؟ «چرا باید تنفر از جنایات اسرائیل به حساب ما آمریکایی ها نوشته شود»؟ «کدامیک از مسلمانان به حضرت مسیح اهانت کرده اند که آمریکایی ها مجبور باشند هزینه سنگین و شرم آور اهانت یهودیان به پیامبر اسلام را تحمل کنند»؟ و... امروزه این اظهارنظرها را- علی رغم سانسور شدید رسانه ها- به فراوانی در میان مردم آمریکا می توان دید. کافی است که فقط سری به دنیای پرحجم و گسترده اینترنت بزنید. سال گذشته برای اولین بار در تظاهرات مردم آمریکا- در فیلادلفیا، واشنگتن و نیویورک- و در ادامه جنبش وال استریت، پلاکاردهایی با مضمون «مرگ بر اسرائیل»، «صهیونیست های قاتل دست از سرآمریکا بردارید» و ... در میان تظاهرکنندگان دیده شد و... 

2- همزمان با اجلاس سران جنبش عدم تعهد در تهران، نشریه آمریکایی و معروف «فارین پالیسی»، بخشی از گزارش 82 صفحه ای 16 نهاد اطلاعاتی آمریکا را منتشر کرد. این گزارش چند ساعت بعد در بسیاری از رسانه های دیگر آمریکا نیز منتشر شد که واکنش شدید و سراسیمه مقامات رژیم صهیونیستی را در پی داشت. در این گزارش که با عنوان «ایالات متحده برای خاورمیانه بدون اسرائیل آماده می شود» منتشر شده آمده بود؛

«اسرائیل بزرگترین خطر برای منافع ملی آمریکاست و به دلیل ماهیت خود مانع از روابط طبیعی واشنگتن با 57 کشور اسلامی شده است... بهار عربی و بیداری اسلامی بخش مهمی از جمعیت 2/1 میلیارد نفری مسلمانان را به حرکت درآورده است تا پیگیر موضوع اشغال فلسطین باشند... دولت آمریکا دیگر نه امکانات مالی آن را دارد که از اسرائیل حمایت کند و نه افکارعمومی مردم آمریکا از چنین اقدامی حمایت می کنند... اسرائیل به یک رژیم آپارتاید تبدیل شده و مخالفت با آن در سطح بین المللی در حال گسترش است و آمریکا نباید در ائتلافی شرکت کند که بیشتر جامعه جهانی با آن مخالف است...»

16نهاد و مرکز اطلاعاتی آمریکا با چه انگیزه ای این گزارش را تهیه کرده اند؟ به نوشته «دویچه وله»، مستندات این گزارش تازه نیست و از قبل نیز وجود داشته است، آنچه تازه و جدید است انتشار این گزارش است، این گزارش با استراتژی اعلام شده آمریکا نسبت به اسرائیل از آغاز تشکیل این رژیم اشغالگر تاکنون بی سابقه است. به عنوان گزارش توجه کنید «ایالات متحده برای خاورمیانه بدون اسرائیل آماده می شود» و به نتیجه نهایی آن؛ «اسرائیل بزرگترین خطر برای منافع ملی آمریکاست» و... 

3- جمعی از دانشجویان دانشگاه نیویورک کتابی با عنوان «نقش لابی اسرائیل در سیاست خارجی آمریکا» منتشر کرده و در آن آورده اند «مردم منتظر پاسخ به پرسش هایی هستند که تاکنون بی جواب مانده است.» در بخشی از این کتاب که بازتاب گسترده ای در رسانه های آمریکایی داشته، آمده است «اسرائیل به طور فزاینده ای به دردسر راهبردی بزرگ آمریکا تبدیل شده و زمان آن فرا رسیده است که آمریکا با این رژیم روابط عادی و نه ویژه، داشته باشد».
 سال گذشته، پایگاه استراتژیک «اینتلجنت اسکواد» با انتشار گزارشی پیشنهاد کرد؛ «آمریکا بهتر است در روابط خود با اسرائیل تجدیدنظر کند. این روابط برای اسرائیل حیاتی است ولی برای آمریکا فقط دردسرآفرین است».

پایگاه آمریکایی «فورث مدیا» در گزارش تحلیلی خود بر ضرورت تغییر رابطه آمریکا با اسرائیل از سطح «ویژه» به «عادی» تاکید می کند و می نویسد؛ «افکار عمومی مسلمانان نمایانگر حس دشمنی با آمریکاست. وقتی از آنها سؤال می شود که واشنگتن چگونه می تواند جایگاهش را در میان ملت های مسلمان ارتقاء دهد، اکثریت آنان پاسخ می دهند «آمریکا باید از حمایت اسرائیل دست بکشد» و ده ها نمونه دیگر از این دست که نقل آن به درازا می کشد و همه از چرخش بی سابقه افکار عمومی مردم آمریکا نسبت به اسرائیل حکایت می کند. 

4- اکنون به نکته ای که در آغاز این نوشته آمده و با عنوان «موج بلندی که در راه است» از آن یاد شده بود بازمی گردیم. نگاهی گذرا به عکس العمل آمریکا و متحدان اروپایی آن در برابر اهانت های قبلی به ساحت مقدس رسول خدا(ص) و مقدس ترین شخصیت- از آغاز تا پایان جهان- و مقایسه واکنش های قبلی با عکس العمل امروزه آنان به وضوح از یک تفاوت و چرخش بزرگ حکایت می کند. چرخشی که اگر 180 درجه ای نباشد به یقین بیش از 100 درجه است.

چند سال قبل- سال 2005 میلادی- وقتی «کورت وسترگارد»، کاریکاتوریست دانمارکی، کاریکاتوری موهن از رسول گرامی اسلام(ص) کشیده و منتشر کرد، این اقدام زشت و پلید او اگرچه با خشم ملت های مسلمان روبرو شد ولی آمریکا و متحدانش نه فقط این حرکت پلید را محکوم نکردند، بلکه از کاریکاتوریست دانمارکی تجلیل! و تقدیر! هم به عمل آوردند.

«آندرس فوگ راسموسن» نخست وزیر وقت دانمارک از کاریکاتوریست یاد شده تقدیر کرد و اقدام وی را نشانه آزادی بیان در کشورش دانست! «آنگلا مرکل» صدراعظم آلمان به کاریکاتوریست دانمارکی مدال شجاعت و دفاع از آزادی بیان اعطاء کرد! «ولفگانگ شویبله» وزیر کشور آلمان از همه نشریات اروپایی خواست که کاریکاتور اهانت آمیز به ساحت مقدس پیامبر اسلام(ص) را بازنشر دهند! با پیشنهاد و اصرار آمریکا، آندرس فوگ راسموسن، نخست وزیر وقت دانمارک به دبیرکلی ناتو انتخاب شد و...

اما، این روزها بعد از خروش ملت های مسلمان علیه آمریکا و اسرائیل که در اعتراض به اهانت علیه رسول اعظم(ص) صورت گرفته است، بسیاری از مقامات عالیرتبه آمریکایی و اروپایی، زبان به نکوهش این اقدام گشوده اند. بازیگران فیلم از کارگردان شکایت کرده و می گویند موضوع اعلام شده فیلم «نبرد صحرا» بود و کارگردان به میل خود روی آن صداگذاری کرده است. مقامات آمریکایی که فراموش کرده اند در آغاز ماجرا هویت دوتابعیتی آمریکایی- اسرائیلی کارگردان را فاش کرده اند، اصرار دارند که او را نه آمریکایی و نه اسرائیلی! معرفی کنند. اوباما، در سخنرانی خود در جمع خاخام های آمریکایی، از دردسرآفرینی اسرائیل گلایه می کند. رسانه های آمریکایی، اهانت به پیامبر اسلام(ص) را غیرقابل توجیه ارزیابی می کنند و... این چرخش آشکار چه نشانه ای در خود دارد؟! آیا آمریکا و متحدانش تغییر ماهیت داده و به توصیه امام راحل ما(ره) «از خر شیطان پیاده شده اند»؟! کانون این چرخش را در کدام نقطه باید جستجو کرد؟ 

5- بیداری اسلامی، سقوط دیکتاتورهای وابسته و دست نشانده، جنبش وال استریت و شعار محوری مقابله آن با نظام سرمایه داری، رسیدن موج بیداری به غرب- که حضرت آقا پیش بینی کرده بودند- بحران اقتصادی و مالی بی سابقه آمریکا و اروپا که از نگاه مردم، نتیجه جنگ افروزی های بی حاصل و حمایت از رژیم اشغالگر قدس است و.... از جمله رخدادهای تعیین کننده و سرنوشت سازی هستند که دیگر به آمریکا و متحدان اروپایی آن اجازه دست اندازی و زبان درازی نمی دهد.

به این چند نمونه که فقط اندکی از بسیارهاست نگاه کنید؛
 روزنامه ایندیپندنت در مقاله ای به قلم «رابرت فیسک» روزنامه نگار بلندآوازه غرب ضمن ملامت تهیه کنندگان فیلم یاد شده می نویسد «تحریک کنندگان ملت های مسلمان باید می دانستند که در خاورمیانه کنونی اسلام ایرانی - بخوانید اسلام ناب محمدی(ص)- حاکم است. در این اسلام، سیاست آمیخته به دیانت نیست، بلکه سیاست و دیانت عین یکدیگرند». خبرگزاری رویترز در گزارشی خواندنی خطاب به دولتمردان آمریکایی و اروپایی می نویسد «خشم فراگیر مسلمانان از اهانت به پیامبر اسلام باید هشداردهنده باشد. موج بزرگی در راه است. آمریکا باید در ارسال اسلحه برای مخالفان دولت سوریه نیز تجدیدنظر کند» وال استریت ژورنال قلم به توبیخ می چرخاند که «آیا یهودیان آمریکایی فراموش کرده اند که دیگر خاورمیانه در اختیار حسنی مبارک و بن علی و قذافی نیست» و.... 

6- آیا موج بلندی که رهبر معظم انقلاب در اجلاس تهران از آن خبر می دادند در راه نیست؟ و آیا همه روزه بر ارتفاع و دامنه این موج افزوده نمی شود؟ به یقین موجی که از آن یاد شد، در حد و اندازه تسخیر سفارتخانه های آمریکا و آتش زدن پرچم این کشور متوقف نمی ماند. وقتی از سرنگهبان کنسولگری آمریکا در بنغازی سؤال شد که چرا از حمله مردم به کنسولگری جلوگیری نکردی در پاسخ گفت؛ رسول خدا، اولین و آخرین پایبندی من است، نه حفظ جان سفیر و کارکنان کنسولگری آمریکا. این دیدگاه در تمامی جهان اسلام فراگیر است. بنابراین باید منتظر گام های بعدی بود. آیا آل سعود می تواند از یکسو داعیه خادم الحرمین داشته باشد و از سوی دیگر همپیمان دشمنان و دشنام دهندگان به رسول گرامی اسلام(ص) باقی بماند؟ برخی دیگر از کشورهای اسلامی که هنوز دیکتاتورهای دست نشانده آمریکا بر آن حکومت می کنند نیز حال و روز مشابهی دارند. از هم اکنون در عربستان زمزمه قطع صدور نفت به آمریکا شنیده می شود و در اردن برکناری ملک عبدالله اردنی و...

و بالاخره، آیا از راه رسیدن این موج بلند یکی از تابلوهای آن پیچ بزرگ تاریخ نیست که در حال نصب شدن است؟ 

حسین شریعتمداری

پاسخ حسین شریعتمداری به اظهارات تامل برانگیز هاشمی

یادآوری ماجرای "مذاکره مستقیم" معاون پارلمانی هاشمی با آمریکا 

 اظهارات آقای هاشمی رفسنجانی که در روزهای پایانی سال 1390 و در دیدار مسئولان فصلنامه مطالعات بین المللی با ایشان مطرح شده و دیروز خبر آن منتشر شده بود، بازتاب گسترده ای در رسانه های داخلی و بسیاری از رسانه های خارجی داشت.
 
حسین شریعتمداری در سرمقاله امروز روزنامه کیهان در این باره نوشت: درباره اظهارات اخیر رئیس محترم مجمع تشخیص مصلحت نظام اگرچه گفتنی های فراوانی هست ولی در این مختصر به واکاوی یکی از اصلی ترین آنها که وارونه نمایی آشکار است و عجیب تر نیز به نظر می رسد بسنده می کنیم و باقی به بعد می گذاریم.

آقای هاشمی رفسنجانی می گوید «من در سال های آخر حیات امام(ره) نامه ای را خدمتشان نوشتم، تایپ هم نکردم برای این که نمی خواستم کسی بخواند و خودم به امام دادم. در آن نامه هفت موضوع را با امام مطرح کردم و نوشتم شما بهتر است در زمان حیاتتان اینها را حل کنید. در غیر این صورت، ممکن است اینها به صورت معضلی، سد راه آینده کشور شود. گردنه هایی است که اگر شما ما را عبور ندهید، بعد از شما عبور کردن مشکل خواهد بود. یکی از این مسایل، رابطه با آمریکا بود. نوشتم بالاخره سبکی که الان داریم که با آمریکا نه حرف بزنیم و نه رابطه داشته باشیم قابل دوام نیست. آمریکا قدرت برتر دنیاست. مگر اروپا با آمریکا، چین با آمریکا و روسیه با آمریکا چه تفاوتی از دید ما دارند؟ اگر با آنها مذاکره داریم چرا با آمریکا مذاکره نکنیم؟ معنای مذاکره هم این نیست که تسلیم آنها شویم. مذاکره می کنیم اگر مواضع ما را پذیرفتند یا ما مواضع آنها را پذیرفتیم، تمام است»!
 
درباره این بخش از اظهارات ایشان باید گفت؛

1- انصاف آن بود که آقای رفسنجانی در نقل ماجرای نامه خویش به پاسخ امام راحل (ره) نیز اشاره می کرد. چرا که اولاً؛ مذاکره و رابطه با آمریکا یکی از خطوط قرمز حضرت امام(ره) بود که بارها بر آن تأکید ورزیده و علت اجتناب از مذاکره و رابطه با آمریکا را نیز به وضوح بیان کرده بودند و ثانیاً؛ حضرت امام(ره) به گواهی بینش و منش و آنچه از مواضع و بیانات ایشان در دسترس همگان است، هیچ ابهامی را بی پاسخ نمی گذاشتند مخصوصاً آن که این ابهام درباره یکی از اصلی ترین خطوط قرمز تأکید شده از جانب حضرت ایشان بوده و از سوی کسی مطرح شده باشد که مسئولیت مهم و حساسی- رئیس مجلس، قائم مقام فرماندهی کل قوا و...- در نظام داشته است.
 
بنابراین کمترین تردیدی نیست که امام راحل ما(ره) ابهام مطرح شده از جانب آقای هاشمی رفسنجانی را بی پاسخ نگذاشته اند و سؤال این است که چرا آقای رفسنجانی از پاسخ آن بزرگوار که به یقین و مانند همیشه، مستدل و منطقی بوده است طفره رفته و به آن اشاره ای نکرده است؟! آقای رفسنجانی با خاطره نویسی و تاریخ نگاری ناآشنا نیستند و سابقه شناخته شده ای در هر دو عرصه یاد شده دارند و تعجب آور است که هنوز نمی دانند «نیمه نویسی» بی اعتبارترین نوع تاریخ نگاری و خاطره نویسی است و نشانه نگرانی نویسنده و مؤلف از بیان برخی واقعیت هاست! حالا باید پرسید که جناب رفسنجانی از آشکار شدن کدام واقعیت نگران بوده اند که پاسخ حضرت امام(ره) را سانسور کرده اند؟!

2- آقای هاشمی رفسنجانی به این بخش از تاریخ آن روزها نیز اشاره نکرده اند که در اوایل سال 1369 در حالی که هنوز یکسال از رحلت حضرت امام(ره) نگذشته بود، آقای «جیمز بیکر» وزیر خارجه وقت آمریکا طی سخنانی - 30 فروردین/19 آوریل 1990- اعلام کرد که آمریکا آماده مذاکره مستقیم با ایران است و 7 روز بعد - 6 اردیبهشت ماه/25 آوریل - آقای عطاءالله مهاجرانی معاون پارلمانی آقای رفسنجانی- رئیس جمهور وقت- در مقاله ای با عنوان «مذاکره مستقیم» که در صفحه 2 روزنامه اطلاعات همان روز به چاپ رسید، ایستادگی در برابر کاخ سفید را «شعارگونه» نامیده و دقیقاً با همان استدلالی که جناب هاشمی در اظهارات اخیر خود مطرح کرده است خواستار مذاکره و رابطه با آمریکا می شود و نکته در خور توجه آن که در مقاله خود به گونه ای غیرمنتظره- شاید برای رد گم کردن- به اظهارات چند روز قبل «جیمز بیکر» اشاره کرده و اصرار می ورزد که مبادا کسانی پیشنهاد ایشان را با پیشنهاد وزیر خارجه آمریکا مرتبط دانسته و آن را «یک توطئه و یا فتنه» تلقی کنند.
 
مقاله مهاجرانی با توجه به مغایرت آن با دیدگاه بارها اعلام شده حضرت امام(ره) انتقادهای فراوانی را در پی داشت. اما، آقای مهاجرانی که امروزه پرده ها را کنار زده و آشکارا به انگلیس پناهنده شده و با آیپک (لابی صهیونیست ها) و MI6 (بخش اطلاعات خارجی اینتلجنت سرویس انگلیس) همکاری نزدیک دارد، برنظر خود اصرار می ورزد و نهایتاً؛ رهبر معظم انقلاب در یکی از سلسله بیانات خویش به این ماجرا پایان می دهند که شرح آن خواهد آمد.

اکنون این پرسش مطرح است که چرا جناب رفسنجانی به این رخداد مهم و معروف تاریخی کمترین اشاره ای نکرده اند؟! شاید- فقط شاید- به این علت که اگر به رخداد یاد شده اشاره می کردند چاره ای جز آن نداشتند که نظرات مستدل مطرح شده از سوی رهبر معظم انقلاب را نیز مانند پاسخ حضرت امام(ره) نادیده بگیرند! که در این حالت، دو پرده پوشی پی درپی سؤال برانگیز بود! و اما پاسخ حضرت آقا به اندازه ای روشن و مستدل بود که اگر به آن اشاره می کردند در هیچ یک از اذهان واقع نگر و مردم دوست، جایی برای پیشنهاد مذاکره و رابطه با آمریکا باقی نمی ماند. نظر آن روز آقا که نظر امروز ایشان و همان نظر دیروز حضرت امام(ره) است و از بلندای دلسوزی حکیمانه برای مردم و صیانت از اسلام و منافع ملی مطرح شده است را در بند بعدی بخوانید و خود درباره آن قضاوت کنید.

3- حضرت آقا در سخنان آن روز خود فرمودند؛

«و اما مسئله ای که این روزها در سطح جمعی از اهل فکر و اهل نظر در جریان است، مذاکره کردن و مذاکره نکردن است... من معتقدم، آن کسانی که فکر می کنند ما باید با رأس استکبار- یعنی آمریکا- مذاکره کنیم، یا دچار ساده لوحی هستند، یا مرعوبند. من بارها این نکته را عرض کرده ام که استکبار، بیش از این که نان قدرت و توانایی خودش را بخورد، نان هیبت و تشر خودش را می خورد. اصلاً استکبار، با تشر و ابهت و شکلک درآوردن و ترساندن این و آن، زنده است. مذاکره، یعنی چه؟ صرف این که شما بروید با آمریکا بنشینید حرف بزنید و مذاکره کنید، مشکلات حل می شود؟ این طوری که نیست. مذاکره در عرف سیاسی، یعنی معامله، مذاکره با آمریکا، یعنی معامله با آمریکا. معامله، یعنی داد و ستد؛ یعنی چیزی بگیر، چیزی بده تو از انقلاب اسلامی، به آمریکا چه می خواهی بدهی، تا چیزی از او بگیری؟ آن چیزی که شما می خواهید به آمریکا بدهید، تا در مقابل از او چیزی بگیرید، چیست؟ ما چه می توانیم به آمریکا بدهیم؟ او از ما چه می خواهد؟ آیا می دانید که او چه می خواهد؟ «و ما نقموا منهم الا ان یومنوا بالله العزیز الحمید». والله که آمریکا از هیچ چیز ملت ایران، به قدر مسلمان بودن و پایبند بودن به اسلام ناب محمدی(ص) ناراحت نیست. او می خواهد شما از این پایبندیتان دست بردارید. او می خواهد شما این گردن برافراشته و سرافراز را نداشته باشید؛ حاضرید؟»

اکنون باید از آقای هاشمی رفسنجانی پرسید در پروژه پیشنهادی مذاکره و رابطه با آمریکا- و به قول حضرت آقا معامله با آمریکا!- چه «بهایی» را برای پرداخت در نظر گرفته اید و در مقابل آن چه متاعی را از آمریکا انتظار دارید؟! آیا جز این است که آمریکا به اعتراف بارها اعلام کرده خود، بیشترین ضربه را از اسلام ناب محمدی(ص) که ظلم ستیز و استقلال طلب است دریافت کرده است؟! و به هیچ چیز غیر از بازگشت به دوران غارتگری گذشته در ایران نمی اندیشد؟! و در مقابل به شما همان را خواهد داد که به شاه و حسنی مبارک و بن علی و علی عبدالله صالح داد!

4- آقای هاشمی می گوید «معنای مذاکره با آمریکا این نیست که تسلیم آنها شویم. مذاکره می کنیم اگر مواضع ما را پذیرفتند، یا ما مواضع آنها را پذیرفتیم، تمام است»!

ظاهراً جناب رفسنجانی فراموش کرده اند که آمریکا، مذاکره را فقط برای مذاکره می خواهد و نه حل و فصل مسائل طرفین. چرا که درگیری ما با آمریکا از ماهیت دو طرف ریشه می گیرد و مادام که ما در حاکمیت بر اسلام ناب و ظلم ستیز تکیه داریم و آمریکا بر خوی استکباری خود تأکید می ورزد این درگیری ادامه خواهد داشت و تنها در دو حالت خاتمه می یابد. یا ما- نستجیربالله- از اسلام در حاکمیت دست بکشیم - یعنی همان که آقا اشاره فرمودند- و یا آمریکا خوی استکباری خود را رها کرده و به قول حضرت امام(ره) «از خر شیطان پایین بیاید». بنابراین، وقتی مسئله فیمابین با مذاکره قابل حل نیست باید دید آمریکا مذاکره را برای چه می خواهد و چرا اینهمه برآن اصرار می ورزد؟! پاسخ بسیار روشن و خالی از ابهام است، آمریکا مذاکره را برای ارائه به نهضت های اسلامی و مخصوصاً این روزها برای ارائه به انقلاب های اسلامی منطقه می خواهد و به محض آن که با آمریکا پای میز مذاکره بنشینیم، این نشست را فاکتور کرده و به همه ملت های مسلمان و انقلابی می فروشد که «اگر الگوی نهضت و حرکت ضد استکباری و ضد استبدادی شما انقلاب اسلامی ایران است، ایران نیز در نهایت چاره ای جز کنار آمدن با آمریکا نداشته است»! و به قول قیصر «همه راهها به رم ختم می شود».
 
جناب هاشمی! این نکته بدیهی تر از آن است که از نگاه حضرتعالی پنهان مانده باشد. شما که اهل مطالعه و رصد اخبار هستید به یقین گزارش های منتشر شده از سوی مراکز استراتژیست آمریکا طی چند سال اخیر را ملاحظه کرده اید و مثلاً از گزارش اخیر «مرکز تحقیقات کنگره آمریکا» باخبرید که تأکید می کند «حضور ایران در پای میز مذاکره بی آن که چیزی رد و بدل شده و امتیازی داده یا گرفته شود می تواند تحولات اسلامی منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا را، تحت تأثیر قرار داده و نهایتاً متوقف کند».

5- آقای هاشمی از آمریکا با عنوان «قدرت برتر دنیا»! یاد می کند که مخصوصاً با توجه به رخدادهای چند سال اخیر، چه در برخورد آمریکا با ایران و چه در برخورد با انقلاب های اسلامی منطقه، شکست در عراق و افغانستان و دهها نمونه دیگر از این دست، تعجب آور است و فقط به عنوان یادآوری باید گفت، همین چند ماه قبل - 13 دسامبر 2011/ آذرماه 90- نشست شورای راهبردی آتلانتیک در واشنگتن با صراحت اعلام کرد که جمهوری اسلامی ایران، آمریکا را از بلندای اقتدار 2001 به دره ضعف 2011 کشانده است و اینکه؛ تاریخ به نفع ایران در حال پیچیدن است و...

گفتنی است مقایسه آمریکا با چین و روسیه و انگلیس هم قیاس مع الفارق است زیرا درگیری اصلی ایران اسلامی با آمریکا بوده و هست و دیگر کشورهای مورد اشاره در اظهارات آقای رفسنجانی نه سابقه ای قابل قیاس با آمریکا در برخورد با ایران داشته و دارند و نه از رابطه و مذاکره در پی رسیدن به اهدافی هستند که آمریکا دنبال می کند بنابراین رابطه و مذاکره با آنها می تواند در چارچوب عزت و حکمت و مصلحت صورت پذیرد و چنانچه وارد فازی نظیر آمریکا شوند- که نمی توانند- به یقین با برخورد مشابهی از سوی ایران اسلامی روبرو خواهند شد.

6- و بالاخره، اگرچه در این باره گفتنی های فراوان دیگری نیز هست ولی وجیزه پیش روی را با اشاره به بخشی از اظهارات رابرت گیتس -وزیر دفاع پیشین آمریکا- در کنگره خاتمه می دهیم. گیتس در پاسخ به علت ناتوانی دولت بوش در مقابله با ایران اسلامی می گوید «مشکل بزرگ ما با ایران آن است که به ما احتیاجی ندارد تا امتیازی از ما بخواهد و کسی که امتیازی از شما نخواهد، امتیازی هم به شما نخواهد داد.»

پاسخ حجت الاسلام والمسلمین پناهیان به دکتر علی مطهری

احزاب و شخصیت‌ها - به دنبال درج مطلبی تحت عنوان«پاسخ علی مطهری به سخنان پناهیان» در خبرآنلاین، حجت الاسلام والمسلمین پناهیان پاسخی ارسال کرده است.  

متن کامل این پاسخ را می خوانید: 

بسم الله الرحمن الرحیم
جناب آقای علی مطهری سلام علیکم و رحمة الله و برکاته
از آنجا که شما در مرقومۀ خود مطالبی را به بنده نسبت داده‌اید که صحیح نبوده، و ضمن آن برخی از دیدگاه‌های خود دربارۀ ولایت فقیه را که قابل نقد می‌باشد بیان فرموده‌اید، به این وسیلۀ نکاتی را در پاسخ به فرمایشات جنابعالی متعرض می‌شوم. این نامه نه برای اهمیت داشتن رفع اتهام، که به دلیل امکان سوءاستفاده از مطالب شما و شبهاتی که مطرح فرموده‌اید و اهمیت دیگر مطالبی که ظاهراً به سرعت و طبیعتاً توأم با بی‌دقتی از جانب شما بیان شده، نگاشته می‌شود.
مقدمتاً باید بگویم بنده همیشه ارزشمندترین فائدۀ هر رخداد سیاسی، خصوصاً انتخابات را، رشد سیاسی و بصیرت جامعه می‌دانم؛ و خوشحالم از اینکه این گفتگو موجب رونق این فایدۀ مهم گردد. برای بنده مهم‌تر از اینکه چه کسانی به مجلس راه یابند، شفافیت و سلامت هر چه بیشتر فضای سیاسی جامعه اهمیت دارد. چون چنین فضای روشنی دیر یا زود جلوی عوام‌فریبی‌ها را خواهد گرفت و موجب ثبات هرچه بیشتر جامعه در صراط مستقیم انقلاب خواهد شد.
طبیعی است سخن دربارۀ آنچه شما فرموده‌اید مجال بیشتری می‌طلبد و ممکن است در این مختصر حق مطلب ادا نشود. لذا پیشاپیش از مجمل بودن برخی نکات و نیز طولانی شدن کل نوشته، از جنابعالی و خوانندگان محترم پوزش می‌طلبم.
در همین آغاز کلام به عرض می‌رسانم که بنده احترام شما را خصوصاً به دلیل پدر بزرگوارتان لازم می‌دانم و امیدوارم شما نیز تحمل شنیدن سخن مخالف را داشته باشید.

 1- دربارۀ تبدیل شدن مجلس به یک موجود دست و پا بسته ابتدا فرموده‌اید: «برای طرح هر موضوعی در مجلس لزومی ندارد ابتدا از نظر موافق رهبری اطمینان حاصل کنیم تا مجلس به یک موجود دست و پا بسته تبدیل شود.» برای روشن شدن اذهان عمومی عرض می‌کنم که اساساً رهبری معظم در اکثر مواردی که از ایشان تقاضای دخالت می‌شود حتی از بیان نظر خود پرهیز می‌نمایند و به شدت به گردش امور طبق روال طبیعی و قانونی معتقد و ملتزم هستند؛ و حتی از اختیارات خود تا آنجا که بر مصالح عالی نظام خللی ایجاد نشود، استفاده نمی‌کنند، و بر این امر مراقبت و عنایت خاص دارند. نه تنها مجلس شورای اسلامی، بلکه مجمع تشخیص مصلحت و یا شورای عالی انقلاب فرهنگی را، که اعضاء آن را خود انتخاب می‌کنند، نیز غالبا در تصمیمات خود آزاد می‌گذارند، و به تشخیص‌های مسئولین و قانون‌گذاران احترام می‌گذارند. اگرچه رهنمودهای کلی خود را بیان داشته و بر اجرای آنها نظارت دقیق دارند.
این مطلب را به آن دلیل عرض کردم که خوانندگان متن شما تصور نکنند گروهی دائم به دنبال کسب نظر از ایشان در امور غیر مهمه هستند، و رهبری هم دائماً در حال اظهارنظرهای غیرضروری می‌باشند. این القاء فرمایش شماست و اجحافی بزرگ در حق نظام و رهبری است. در چنین موقعیتی سخن شما ضمن ایجاد ذهنیت تقابل موهوم اختیارات مجلس و رهنمودهای رهبری، برای بعضی‌ها پز استقلال‌طلبی برای مجلس را به همراه دارد، که مسلماً ضمن متهم ساختن سیرۀ رهبری، فریب افکار عمومی را به همراه خواهد داشت و حرمت شرعی دارد. خصوصا اگر برای رای آوردن باشد.
سخن شما در استقلال مجلس در برابر نظرات رهبری، خصوصاً به دلیل تکرار آن و بلند گفتن آن، و به دلیل تعارض آن با واقعیت، ابتداءً سخن بیهوده‌ای است، و سپس القاء غلط دارد. و پس از آن زمینۀ بی‌اعتنایی فرصت‌طلبان به همان اشارات و رهنمودهای کلان رهبری را فراهم می‌کند. اینچنین می‌شود که دشمنان کلام شما را تکرار می‌کنند و دوستان به آن اعتراض می‌کنند.
یک نمونه از این سیرۀ رهبری را بنده ـ که اتفاقاً کمتر هم خدمت بزرگان می‌رسم ـ یکبار در حضور خود شما تجربه کردم. وقتی که شما در حضور ایشان و جمعی دیگر، از وضع فرهنگی دولت به خصوص در اهمال دولت در برخورد با بی‌حجابی‌ها انتقاد کردید، ایشان به شما با این مضمون پاسخ دادند: شما از راه‌کارهای نظارتی و قانونی خودتان در مجلس برای اصلاح امور استفاده کنید. چرا به من می‌گویید؟ من هم به سهم خودم پیگیری می‌کنم.

 2- چرا ما بر انتقاد از رهبری تاکید نمی‌ورزیم؟

ولی آنچه درباره انتقاد رهبری گفته‌اید، همه اتهاماتی است که به نیروهای معتقد به ولایت وارد کرده‌اید. ما آنچه رهبری در باب انتقاد فرموده‌اند نیز قبول داریم. ولی شما علی القاعده باید آداب و شرایط آن را هم بدانید. خود شما در جایی اجمالا گفته‌اید: باید ابهت و احترام رهبری حفظ شود(مصاحبه با خبرآنلاین)؛ اما لازم است در باب این آداب چند جمله‌ای به عرض برسانم: 

....................

3- تفاوت انتقاد از رهبری با مشورت دادن شما انتقاد از رهبری را عین مشورت دادن به او گرفته‌اید و این تشبیه غلطی است. گفته‌اید اگر انتقاد کردن غلط است پس مشورت دادن هم غلط است. در حالیکه فرق بسیاری بین مشورت دادن و انتقاد کردن هست که امید است نظر خود را اصلاح بفرمایید. «انتقاد» بعد از این است که کسی عملی را انجام داده و یا رأیی را اعلام کرده، ولی مشورت مربوط است به قبل از اقدام. و شما خوب می‌دانید مقام معظم رهبری بیشترین بررسی‌های کارشناسانه و رایزنی‌های عالمانه را برای کوچکترین رهنمودها و راهبردهای خود به کارمی‌گیرند. لذا اگر کسی بر ضرورت مشورت دادن به رهبری به گونه‌ای مبالغه‌آمیز در جامعه حرف بزند، برای هر شنونده‌ای این‌گونه القا می‌شود که ایشان مشورت‌پذیر نیستند، و این ظلم بزرگی است. شما گفته‌اید اینها مشورت دادن به رهبری را ضدیت با ولایت فقیه تلقی می‌کنند، شما واقعا تا این حد دیگران را می‌توانید نادان فرض نمایید که چنین اتهاماتی را در حق ایشان روا بدارید؟

 4- دربارۀ انتقاد از معصومین(ع) دربارۀ انتقاد از معصومین(ع) هم جای بحث مفصلی دارد که چنین مواردی اکثراً در مقام آموزش و رشد امت بوده است و نیز در مواردی است که به بیان حکم خدا و یا اجرای فرامین الهی مربوط نباشد. والا شما خوب می‌دانید هیچ شیعه‌ای به صورت مطلق انتقاد از معصوم(ع) را صحیح نمی‌داند. اما آنچه را شما از قطعات تاریخ امثال «حباب» فرمودید ما نیز دیده‌ایم و گفته‌ایم. ولی چون اکثر کسانی که در تاریخ از پیامبر(ص) و امیرالمؤمنین(ع) انتقاد می‌کردند از منافقین بوده‌اند، لذا آنان را بیشتر بیان کرده‌ایم. همچنین مواردی را هم دیده‌ایم و گفته‌ایم که معصومین(ع) چنین یارانی هم داشته‌اند که نسبتشان با معصوم(ع) از نسبت حضرت موسی(ع) با خضر(ع) بهتر بوده است.  

...........................

5- دربارۀ حق مردم بر ولی بر اساس روایتی از امیرالمومنین(ع)اما دربارۀ «حق مردم بر ولی بر اساس روایتی از امیرالمومنین(ع)» چند سال پیش در دانشگاه امام صادق(ع) تصریح داشته‌ایم، اما در این باره چه زمانی باید تاکید ورزید؟ آیا اگر حقی ضایع نشده باشد بر طبل «حق مردم بر ولی» کوبیدن یک فریب برای شوراندن مردم و یا القای فضای نامطلوب سیاسی نیست؟ آیا شما یادتان نیست وقتی کسانی امثال سروش و اصلاح طلبان به خارج گریختند، ابتدا همین‌گونه، بدون آنکه جایی داشته باشد، بر حق مردم در مقابل ولی تاکید افراطی می‌کردند؟ آیا شما متوجهید در زمانی که فتنه‌گران و دشمنان می‌خواهند نظام را به خوردن حق مردم متهم کنند، تاکید زیادی بر این اصل چه بار سیاسی دارد؟  

..........................................

6- دربارۀ ملاک بودن استقبال دشمن از مواضع اشخاص

اما دربارۀ اینکه عرض بنده را مردود شمرده‌اید که گفته‌ام «ما باید ببینیم مواضع کدام یک از نامزدها در بی‌بی‌سی با اشتیاق پوشش داده می‌شود و به این افراد رأی ندهیم» و گفته‌اید استقبال دشمن ملاک نیست، متاسفانه بنده نمی‌توانم نظر شما را قبول کنم.
اولا به دلیل نظر حضرت امام(ره) که برایم حجت است؛ که فرموده‌اند: «و ما هم نباید توقع داشته باشیم که اینها برای ما خوب بگویند، اگر خوب بگویند، معلوم می‏شود ما خیانتکاریم! ... اگر چنانچه امریکا از ما تعریف کند و روزنامه‏های امریکا از ما تعریف کنند، آن وقت است که باید مردم بگویند این چه است قضیه؟»(صحیفه امام، ج9، ص527) و در جای دیگری فرموده‌اند: «منحرفین هرچه شما را بدگویی کنند برایتان بهتر است. مصیبت آن وقت بود که از شما تعریف کنند. اگر چهار مرتبه امریکا ... تعریف کنند از یک کسی، تعریف کنند از یک چیزی، وقتی تعریف کردند، مردم می‏فهمند این عیبی دارد که اینها تعریف می‏کنند از او، لکن خدا خواسته است که اینها نفهمند.»(صحیفه امام، ج17، ص250-بیانات در جمع نمایندگان مجلس)
ثانیاً  .....................................

 7- دربارۀ تأکید بیش از اندازه بر ولایت

اما اینکه فرموده‌اید: هر کس ولایت ولایت کند حتماً مشکلی دارد که بیش از اندازه بر ولایت تاکید می‌کند، باید به عرض برسانم: طبق بررسی‌های انجام شده در وصیتنامه‌های شهدا، همانطور که به طور متوسط در هر وصیت‌نامه‌ای چهار مرتبه ذکری از اباعبدالله(ع) و کربلا به میان آمده است، چهار مرتبه هم بر ولایت فقیه تاکید و تصریح شده است.(ماهنامه معرفت/شماره 65/ص117) من نمی‌دانم چرا شهدا در اوج صفای باطن و نورانیت ضمیر که وصیت‌نامه می‌نوشتند این‌همه بر ولایتمداری تاکید می‌کردند؟ آیا آنها در آستانۀ شهادت از تعادل خارج می‌شدند یا به اوج تعادل می‌رسیدند؟
ضمن آنکه حتماً روایت «لَمْ یُنَادَ بِشَیْ‏ءٍ کَمَا نُودِیَ بِالْوَلَایَة»(کافی،ج2 ص18) را هم شنیده‌اید. ضمناً باید در آینده دربارۀ اندازۀ تاکید بر ولایت و تکرار آن با هم سخن بگوییم تا مقدار متعادل آن معلوم شود. سخن گفتن دربارۀ ولایت و بیان حکمت‌ها و اسرار آن تازه در جامعۀ ما آغاز شده است و شما در مقابل چشم‌های حیرت‌زدۀ دشمنان ولایت خواهد دید که چگونه این اصل نورانی جهانگیر خواهد شد و به هیچ‌وجه با ندانم‌کاری‌های شما و همفکرانتان تضعیف نخواهد گردید.

8- دربارۀ تقدم «تثبیت ولایت» بر «اجرای عدالت» در فرمایش امیرالمؤمنین(ع) اما آنچه به عنوان انحرافات عقیدتی بنده در سخنرانی فاطمیه، بهار امسال، مطرح فرمودید: که بنده اشعری مسلک شده‌ام و از عقائد شیعی عدول کرده‌ام و «ولایت را بالاتر از عدالت دانسته‌ام»، محض رفع سوء تفاهم به عرض می‌رسانم بنده نه تنها چنین سخنی نگفته‌ام بلکه حرفی که بشود چنین برداشتی از آن کرد را هم بر زبان نرانده‌ام؛ و تاکنون جز چند رسانۀ ضدانقلاب کسی چنین برداشتی از سخن بنده نداشته است و علماء بسیاری از بندۀ حقیر بخاطر آن سخنرانی تشکر کرده‌اند. بنده در آن سخنرانی گفته‌ام: «تثبیت ولایت» بر «اجرای عدالت» مقدم است و سند به قول شما به غایت سست بنده هم نص صریح کلام امیرالمومنین(ع) بوده است که در پاسخ به معاویه که «اجرای عدالت در مورد قاتلان عثمان» را به عنوان شرط بیعت اعلام کرده بود، فرموده‌اند: «واجب است بر مسلمانان که هیچ اقدامی (برای اجرا یا اقامۀ عدالت) نکنند، تا اینکه امامت و رهبری در جامعه مستقر شود؛ و الْوَاجِبُ فِی‏ حُکْمِ‏ اللَّهِ‏ وَ حُکْمِ الْإِسْلَامِ عَلَی الْمُسْلِمِینَ أَنْ لَا یَعْمَلُوا عَمَلًا وَ لَا یُحْدِثُوا حَدَثاً وَ لَا یُقَدِّمُوا یَداً وَ لَا رِجْلًا وَ لَا یَبْدَءُوا بِشَیْ‏ءٍ قَبْلَ أَنْ یَخْتَارُوا لِأَنْفُسِهِمْ إِمَاماً عَفِیفاً عَالِماً وَرِعاً عَارِفاً بِالْقَضَاءِ وَ السُّنَّةِ یَجْمَعُ 

  أَمْرَهُمْ.»(مستدرک‌الوسائل/7/123) حالا این استدلال اگر مشعشع است لطفا احترام کلام حضرت امیر(ع) را نگه دارید. نباید  .......................................... 

 ولی اساساً برفرض که کسی در سخنانش اشتباهی کرده باشد، چرا اشتباه او را بر سر رقبای انتخاباتی خود می‌کوبید و وقتی با آنان به مناظره نشسته‌اید، آنان را به کلام اشتباه دیگری محکوم می‌کنید؟ آیا این ناشی از تقوای سیاسی شماست؟ آیا سیرۀ پدر گرامی شما این بود که در مقام نقد اینقدر بی‌دقتی به خرج دهد؟ استاد شهید مطهری، دکتر شریعتی را ـ که آنقدر پر اشتباه می‌دانست ـ اینقدر به باد اتهام و اهانت نمی‌گرفت.
بنده وقتی به جسارت‌های شما در تصریح بر سخنان باطل می‌نگرم و سهولت اهانت به دیگران را در سیرۀ شما مشاهده می‌کنم بیشتر به ضرورت حضور دیگر ولایتمداران انقلابی در مجلس شورای اسلامی پی می‌برم که بتوانند با شهامت مقابل کج‌روی‌ها ایستادگی کنند و بی‌مهابا از اصول انقلاب دفاع نمایند.
اگرچه اینکه بنده را به جریان‌های رقبای انتخاباتی خودتان ملحق کرده‌اید، و خواسته‌اید کار خود را آسان کنید و با یک تیر دو نشان بزنید، ولی مطمئن باشید من با تمام جریان‌های اصولگرا که مقابل ساده‌اندیشی‌های امثال جنابعالی بایستند و شما از فهرست خود خارج نمایند، همراه خواهم بود و همکاری خواهم کرد. 

 9- دربارۀ برخی از نمایندگان که ذره‌ای از درایت سیاسی برخوردار نیستند اما نسبت به اینکه بنده را توهین‌کنندۀ به خود دانسته‌اید، شاید مربوط می‌شود به آن کلام که گفته‌ام «برخی از نمایندگان که ذره‌ای از درایت سیاسی برخوردار نیستند.» از شما سوال می‌کنم اگر بنده این عقیده را نسبت به شما و برخی از نمایندگان هم‌فکر شما داشته باشم و حضور شما را در عرصۀ سیاست و بر اریکۀ قدرت و قانون گذاری ناصواب بدانم، چگونه باید ابراز کنم؟ چطور انتقاد از ولی فقیه و حتی از معصومین(ع) به قول شما جایز است، ولی انتقاد از یک نمایندۀ مجلس توهین محسوب می‌شود؟ بنده که هنوز دست به افشاگری گسترده و بیان انتقادات کامل خود از جانب‌عالی و همفکرانتان در مجلس شورای اسلامی نزده‌ام.
اما آیا این درایت سیاسی است که نظر حضرت امام(ره) دربارۀ مفسد فی‌الارض بودن کسانی که «رأی شورای نگهبان را رد کنند و علیه آن اقدام کنند» را قبول ندارید و یا آن را صریحاً ابراز نداشته‌اید؟(صحیفه امام،ج14،ص377) آیا این درایت سیاسی است که رهبری را در خشکانیدن ریشۀ فتنه مدد نمی‌رسانید؟ آیا این درایت سیاسی است که در ایام مرگ منتظری نوشتید «به منتظری گفتم اگر پدر من بود وضع شما اینگونه نبود.»(تابناک) آیا نمی‌دانید امام به منتظری فرمودند: برای اینکه از قعر جهنم نجات پیدا کنید توبه کنید؟(صحیفه امام،ج21،ص331) اگر بنده بپذیرم شما درایت سیاسی دارید، پس باید امام راحل را به دور از درایت بدانم. این نوعی حسن‌ظن است که مواضع غلط سیاسی کسی، تنها به نبود درایت سیاسی تحلیل شود؛ و الا تحلیل‌های دیگری هم می‌توان داشت. چنانچه حضرت امام در همان نامه، ابتداءً آقای منتظری را به ساده‌لوحی توصیف فرمودند و سپس در ادامۀ آن نامه بیان داشتند که شما با این ساده لوحی که دارید، مملکت را به دست منافقان و لیبرال‌ها خواهید داد. راستی شنیده‌ام اصلاح‌طلب‌های لیبرال‌منش، شما را در لیست خود قرار داده‌اند؟
برادر بزرگوار همانطور که حضرتعالی در نامۀ خود مرقوم فرموده‌اید علاقۀ شما نسبت به ولایت فقیه بر ما پوشیده نیست. به تفسیر شما دربارۀ ولایت فقیه هم اگر کاری نداشته باشیم، که از مواضعتان تا حدودی معلوم است، می‌خواهم عرض کنم: علاقه کافی نیست، ولایتمداری در عمل باید ثابت شود.
در خاتمه از اینکه تلویحاً شنوندگان منابر بنده را سطحی‌نگر قلمداد فرموده‌اید، با آنکه بی‌احترامی به ایشان است و من از جانب شما از آن بزرگواران عذرخواهی می‌کنم، از شما تشکر می‌کنم که خواسته‌اید بار مسئولیتی سنگین را از دوش بندۀ ضعیف بردارید. همچنین از توهین‌هایی که تلویحاً و تصریحاً در حق بندۀ ناچیز روا داشته‌اید، به دلیل حق بزرگی که پدر گرامی شما بر من دارند درمی‌گذرم.
                                                                                                                                                                                                                                                                  با تشکر
                                                                                                                                                                                                                                                         علی‌رضا پناهیان 

متن کامل را در ادامه مطلب بخوانید

تشریح موچ چهارم تغییرات سیاسی در ایران

قطب های اصلی انتخابات: جریان دولت، جبهه متحد، اصلاح‌طلبان، پایداری /مجلس آینده مجلس اقلیت هاست
خبرنامه دانشجویان ایران: انتخابات مجلس نهم نقطه آغازین موج چهارم تحولات سیاسی است. مفاهیم پیشین برای تیپ شناسی جریان های سیاسی نارسا است و دوگانه اصلاح طلب و اصول گرا مانند دوگانه چپ و راست موضوعیت خود را در تطبیق با واقعیت از دست داده است.
 
پرویز امینی دبیر اسبق اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان مستقل دانشگاه های سراسر کشور و نویسنده کتاب جامعه شناسی 22خرداد در تحلیلی جامعه شناختی به تشریح موچ چهارم تغییرات سیاسی در ایران پرداخت.
 

 
 
متن این تحلیل در ذیل می آید: 

آرایش گروهها سیاسی و نیروهای اجتماعی در سه دهه گذشته دائما در معرض تغییر و تحول بوده است و صورت بندی های متفاوتی پیدا کرده است و این تغییرات عموما در انتخابات ها که صحنه زورآزمایی سیاسی گروهها و جریانات سیاسی بیشترین نمود و ظهور و بروز را داشته است. انتخابات مجلس نهم نیز که اولین انتخابات بعد از انتخابات مهم دهم ریاست جمهوری است، نقطه جدیدی در  ظهور و بروز جدید فضای سیاسی تحت عنوان موج چهارم تغییرات سیاسی است. به طوری که مفاهیم و مقولات پیشین برای تیپ شناسی و جریان شناسی مجموعه های موثر سیاسی کنونی نارسا است  و دوگانه اصلاح طلب و اصول گرا نیز به مانند دوگانه چپ و راست موضوعیت خود را در تطبیق با واقعیت های موجود از دست داده است. در واقع واقعیت سیاسی و اجتماعی ایران آن چنان متکثر و پلورالیستیک است که این دوگانه ها چه دوگانه چپ و راست و چه دوگانه  اصلاح طلب و اصول گرا قالبی تنگ و حتی گمراه کننده برای تبیین آن به نظر  می رسد .

امواج سه گانه فضای سیاسی ایران(بعد از انقلاب اسلامی)

قطب بندی جامعه به دو بخش «خط امام» و «ضد و غیر خط امام» موج اول شکل دهنده فضای سیاسی کشور است. در برابر دیدگاه امام و طرفداران امام و اکثریت مردم ایران ، قطب دیگری شکل گرفته بود که اگرچه با یکدیگر تفاوت هایی چشمگیری داشتند اما همگی در مقابله با خط امام اشتراک نظر داشتند و در مقاطعی نیز با یکدیگر همبستگی و ائتلاف سیاسی انجام می دادند.

دولت موقت و جریان نهضت آزادی، جبهه ملی، بنی صدری ها، مجاهدین خلق، چپ ها با گرایش های گوناگون مانند توده ای ها، پیکاریها و فدائیان خلق و در مذهبی ها انجمن حجتیه ها و خلق مسلمان شریعتمداری ها بخش ها و گروههایی بودند که قطب ضد خط امام را تشکیل می دادند که با شکل گیری مجلس اول با اکثریت قاطع خط امام و نیز دولت شهید رجایی و نیز سپس ریاست جمهوری آیت الله خامنه ای و انزوا و به حاشیه رفتن جریان ضد خط امام در میان اکثریت ملت ایران پایان یافت.

از ابتداى دهه شصت، بعد از انزواى مردمى و سیاسى جریانات لیبرال و چپ و سقوط جریان بنى‌صدر از یک سو  و حاکمیت جریان موسوم به خط امام در مجلس و دولت از سوی دیگر، نوعی یکپارچگی سیاسی در جناح ها و گروههای سیاسی پدید آمد که البته عمر کوتاهی داشت. چرا که بر اثر برخى اختلافات عمدتاً فقهى و اقتصادى و تا حدى اختلاف در سیاست خارجى، رفته رفته  از دل جریان بزرگ سیاسى خط امام، دو گرایش اصلى شکل گرفت که تا تاسیس رسمى مجمع روحانیون مبارز تهران، بیشتر جنبه غیر رسمى و درون جریانى داشت.

موج دوم که از سال های نخست دهه شصت آغاز می شود، قطب بندی تازه ای را در فضای سیاسی کشور بوجود می آورد که تحت عنوان جریان چپ در برابر جریان راست در فضای اجتماعی شهرت پیدا می کند که با انشعاب مجمع روحانیون مبارز از جامعه روحانیت مبارز در سال 67 شکل بیرونی پیدا می کند. تلقی های فقهی گوناگون در مسایل اقتصادی مانند مالیات، تعاونی ها، معدن، قانون کار و دخالت دولت در اقتصاد محور اصلی شکاف درون خط امام است که آنها را به دو جریان چپ و راست تقسیم می کند. با تاسیس مجمع روحانیون مبارز تهران و انتزاع آن از جامعه روحانیت مبارز تهران، شکاف درون جریانى، به طور رسمى حالت برون جریانى پیدا کرد و فضاى سیاسى کشور را به طور علنى به دو بخش تقسیم کرد و هریک از جریانات و گروههاى سیاسى حول یکى از این دو تشکل روحانى، جمع شدند و زیر این دو تابلو فعالیت‏هاى خود را سازمان دادند.

سازمان مجاهدین انقلاب اسلامى، انجمن اسلامى معلمان و دفتر تحکیم وحدت از عمده‏ترین جریاناتى بودند که با محوریت مجمع روحانیون مبارز، جریان چپ را تشکیل مى‏دادند و جامعه اسلامى مهندسین، هیات‏هاى موتلفه اسلامى و جامعه اسلامى دانشجویان از عمده‏ترین گروههایی بودند که با مرکزیت جامعه روحانیت مبارز تهران، جریان راست را بوجود آورده بودند.

موج دوم با ظهور پدیده دوم خرداد پایان می یابد و موج سوم که تقسیم فضای سیاسی به دو جریان «اصلاح طلب» و «اصول گرا» است، شکل می گیرد و چپ و راست کلاسیک خود به بخش هایی از این دو جریان تبدیل می شوند و کم وکم نیز محوریت خود را از دست می دهند و جریانات نوگرا تر محوریت این دو جریان را به دست می گیرند. در جریان اصلاحات نوگرایانی مانند حزب مشارکت و مجاهدین و در جریان اصول گرا، نوگرایان در قالب نیروهای اجتماعی حول شخصیت هایی مانند احمدی نژاد، قالیباف، توکلی و رضایی محوریت را به دست می گیرند و  بخش های کلاسیک این جریانات که همان چپ و راست سابقند عمدتا به جز برخی افراد  مانند موسوی خویینی ها به حاشیه می روند.

موج چهارم تغییرات سیاسی در ایران 

موج چهارم فضای سیاسی ایران که زمینه های اصلی آن در فرایند یک دهه گذشته خصوصا در انتخابات سال 84 که اولین صحنه تکثر بخش های کلاسیک و نو  هر دو جریان سیاسی کشور است و  در یک سطح دیگر در  حوادث بعد از انتخابات سال 88 در سطحی بارزتر بروز کرده است در آستانه انتخابات نهم مجلس با دو ویژگی مهم از موج سوم جدا می شود.

1)غلبه نیروهای اجتماعی بر نیروهای سیاسی 

یک ویژگی مهم موج چهارم بهم خوردن نسبت نیروهای اجتماعی به نیروهای سیاسی است به طوری که  این نسبت با ثقلیت پیدا کردن نیروهای اجتماعی در فضای سیاسی ایران تغییر کرده  است.

نیروی اجتماعی به عناصر و مجموعه ها و گروه هایی گفته می شود که مستقیما درگیر عمل سیاسی نیستند و حضورشان در حوزه سیاست غیرمستقیم است و از طریق تشکیل مناسبات فکری، ایجاد فضای فرهنگی و ... بر سیاست تأثیر می گذارند اما نیروهای سیاسی مانند احزاب نیروهایی هستند که حضورشان در سیاست مستقیم است و مستقیما در حال کنش سیاسی اند. در شرایط کنونی نیروهای اجتماعی  از نظر تاثیر گذاری در حال غلبه بر نیروهای سیاسی هستند.

به عنوان مثال جبهه پایداری یک نیروی اجتماعی نسبتا سازمان یافته است که  عناصر اصلی و محوری آن مستقیما درگیر عمل سیاسی نبوده اند و محوریت و مرکزیت قدرت معنوی آن را آقای مصباح  که یک نیروی اجتماعی (رییس مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی) است بر عهده دارد. جبهه متحد نیز که مجموعه های سیاسی در آن هستند متصل به آقای مهدوی است که جزو نیروهای اجتماعی (رییس دانشگاه امام صادق ع) محسوب می‌شود.

یعنی حتی در بین نیروهای سیاسی نیز محوریت با روحانیت است که یک نیروی اجتماعی است. در واقع در شرایط کنونی بر خلاف گذشته این نیروهای سیاسی هستند که مشتق شده از نیروهای اجتماعی هستند. مثال دیگر برای این محور ، جریانی است که به عنوان قرارگاه عمار شناخته می شوند که بیانیه ای هم در انتخابات صادر کردند. در این جریان عناصری مانند  آقای پناهیان حضور دارند که به عنوان یک نیروی اجتماعی شناخته می شود اما سطح فضای سیاسی به شکلی تغییر کرده است که این افراد در حوزه سیاسی بیانیه می دهند و در موقعیتی قرار می گیرند که برای جبهه پایداری و جبهه متحد بیانیه می دهند و آنها را راهنمایی می کنند و توصیه می کنند که نه یکدیگر را تخریب کنید نه از مواضعی که دارید تنازل کنید. هیچوقت نیروهای اجتماعی به این شکل در این موقعیت، حضور چندانی نداشته اند.

این مسئله از زاویه تقلیل موقعیت نیروهای سیاسی نیز قابل تحلیل است. جریان راست سنتی(موتلفه و جامعه اسلامی مهندسین و..) که متشکل ترین نیروی سیاسی در بین جریانات سیاسی موسوم به اصول گرا هستند، تنها یک سوم یا یک چهارم جبهه متحد را شکل می دهند که این جبهه نیز خود یک سوم و یا یک چهارم جریان موسوم به اصول گرا را شکل می دهد. در حالی که تا پیش از دوم خرداد مجموعه راست سنتی تنها نیروی موثر در این جریان بود که به مرور جایگاه خود را در برابر نیروهای اجتماعی از دست داد و اینک در ضعیف ترین موقعیت خود در بعد از انقلاب اسلامی است.

"رسانه‌ها" به عنوان دومین دسته از نیروی اجتماعی هستند که تأثیر به سزایی در فضای سیاسی دارند. رسانه ها از طریق ظرفیت هایی اجتماعی و ارتباطی که می توانند با مردم برقرار کنند، در حوزه سیاست ایفای نقش می کنند. با مقایسه تاثیر یک سایت خبری با افراد  و مجموعه های سیاسی  موجود می‌توان به میزان تاثیر غلبه رسانه ها به عنوان نیروی اجتماعی نسبت به احزاب به عنوان نیروی سیاسی در فضای کشور پی برد.

«نهاد دانشگاه» محیط عمل و کنش نیروهای اجتماعی است که تأثیر بسزایی در فضای سیاسی جامعه دارد. جنبش دانشجویی و جریانات روشنفکری از جمله نیروهای اجتماعی اند که خاستگاه  آنها دانشگاه است که سومین گروه از نیروهای اجتماعی موثر در انتخابات را تشکیل می دهند که ضریب نفوذ آنها از نیروهای سیاسی بیشتر است.

نظرسنجی های صورت گرفته نیز نشان می دهد که وزن نیروهای اجتماعی از نیروهای سیاسی در انتخابات بیشتر است به طوری که نهاد دانشگاه و نهاد روحانیت دارای بیشترین اقبال در بین مردم هستند و گروههای سیاسی موجود بعد از آنها قرار می گیرند.

2) تکثر ساختاری در درون گروههای سیاسی موجود  

1-2) تحریم کنندگان انتخابات مجلس نهم

این بخش شامل بخشی از اصلاح طلبان پیشین هستند که هسته اصلی آنها را به لحاظ جریانی جبهه مشارکت و سازمان مجاهدین و بخش های از مجمع روحانیون تشکیل می دهد، از یک سو جزء سازمان دهندگان اصلی  حوادث بعد از انتخابات  و از دیگر سو از حمایت کنندگان اصلی مواضع ساختارشکن کروبی و موسوی به شمار می آیند که تحت عنوان جریان فتنه شناخته می شوند. این جریان اعلام کرده است که انتخابات آینده را به رسمیت نمی شناسد و در آن  شرکت نخواهد کرد.

البته حاکمیت نیز حضور آنها در انتخابات به رسمیت نمی شناخت و این عدم رسمیت دوسویه است. چنانکه احزابی مانند جبهه مشارکت و سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی را غیر قانونی اعلام کرده است.

این جریان تلاش کرده است فضای اجماعی برای عدم حضور اصلاح طلبان بوجود آورد که یکی از بارزترین این تلاش ها نامه به خاتمی تحت عنوان نامه 143 نفر بود که از وی خواستند به دلیل چشم انداز تاریک آینده در انتخابات شرکت نکند.

البته این مواضع به معنای کناره گیری مطلق از انتخابات نیست بلکه این جریان همچنانی که موسوی خویینی ها گفته است تلاش دارد نامزدهای اصلاح طلب را بدون تابلوی اصلاح طلبی وارد رقابت نماید.

در واقع این جریان و برخی بخش هایی دیگر اصلاح طلبان دو هدف را توامان پی می گیرند. از یک سو تلاش می کنند با تحریم و یا عدم حضور فعال در انتخابات، موجب کاهش مشارکت سیاسی مردم در انتخابات بشوند تا با تبلیغات بر روی آن، این مسئله را نماد نارضایتی مردم از حاکمیت خصوصا در مسئله انتخابات 88 و حوادث بعد از آن نمایند و از دیگر سو این امکان را برای آمریکا و متحدان غربی آن بوجود آورند که فشارهای خود را بر روی جمهوری اسلامی تشدیدکنند که این هدف اعلامی و رسمی آنهاست.

هدف دوم این است که تا حد ممکن افراد شناخته شده و خصوصا شناخته نشده خود را وارد مجلس آینده کنند که مکمل فشارهای آنها به حاکمیت از درون حاکمیت باشند که این سیاست اعمالی و غیر اعلامی آنهاست.

2-2) حضور مشروط در انتخابات 

این بخش از اصلاح طلبان پیشین  با محوریت خاتمی بر خلاف جریان تحریم انتخابات بیان کرده بود که با تامین برخی شروط در انتخابات شرکت خواهد کرد.

البته این شرط گذاری محدود به خاتمی نیست بلکه  بخش هایی از حاکمیت نیز حضور وی در انتخابات را مشروط به مرزبندی وی با جریان موسوم به فتنه دانسته اند.

خاتمی در آخرین مواضعش اعلام کرده داست که « حرف بنده همان حرفی است که شورای هماهنگی جبهه اصلاحات زد و آن این است که اصلاح طلبان نمی توانند و نباید در انتخابات نامزد و لیست داشته باشند البته این به معنای تحریم انتخابات نیست.» به این ترتیب این جریان نیز از حضور در انتخابات کناره گیری کرده است. اما به دنبال مرزگذاری بین خود و جریانِ با موضع تحریم است. خاتمی گفته است که می خواهد در انتخابات حاضر شده و رای دهد.

3-2)  حضور منفعل در انتخابات

این بخش شامل جریاناتی مانند حزب کارگزاران  هستند که انتخابات را تحریم نکرده اند و در انتخابات مشارکت و حضور دارند اما در انتخابات مجلس نهم فهرست انتخاباتی که کار معمول احزاب است، ارائه نخواهند داد و آنچنان که گفته اند در انتخابات حضور دارند و رای می دهند.

4-2) حضور فعال  در انتخابات

جریان دیگری از اصلاح طلبان پیشین هستند که کاملا در موضعی متفاوت از سایر گروههای پیشین اصلاح طلب قرار می گیرند. احزابی مانند مردم سالاری و بخش هایی از احزابی مانند اعتماد ملی و همبستگی از آن جمله اند که بیشترین پایگاه آنها در حاکمیت در مجلس است که تحت عنوان فراکسیون اقلیت شناخته می شوند، حضور فعال در انتخابات خواهند داشت.

جبهه اصلاح طلب مردم سالاری متشکل از 14 تشکل و مجموعه سیاسی از جمله بخش هایی از اصلاح طلبان است که اعلام کرده است مشارکتی فعالی در صحنه انتخابات به صورت جریانی خواهد داشت.

این جبهه متشکل از احزابی چون حزب مردم‌سالاری، حزب آزادی، حزب اتحاد ملی ایران، حزب میهن اسلامی، حزب فرزندان ایران، حزب مستقل کار، کانون همبستگی فرهنگیان ایران، کانون فارغ‌التحصیلان آذربایجان غربی، کانون حضرت ولیعصر (عج)، کانون فارغ‌التحصیلان ابوریحان بیرونی، جمعیت سیاسی اقتدار ملت ایران، جمعیت طرفداران نظام و قانون، جمعیت ایران فردا و انجمن اسلامی دانشگاهیان استان اصفهان است.

«خانه کارگر» و جریان«جبهه اصلاح طلبان مردمی» و نیز «حضور مستقل» رنگ هایی دیگری است که این جریان با آن در انتخابات مشارکت فعال خواهد داشت.

5-2) جریان دولت:

نارضایتی احمدی نژاد از سایر مجموعه های اصول گرا خصوصا جریان اصول گرایی حاکم در مجلس(لاریجانی و احمد توکلی)، متغیر مهمی است که صف احمدی نژاد از اصول گرایان جدا کرده است.

احمدی نژاد مجلس کنونی را علی رغم این که مجلس اصول گرا نامیده می شود، مجلسی در برابر دولت تلقی  می کند و مانع بزرگی بر راه پیش بردن خواسته ها و مطالبات دولت می داند.  بنابراین به دنبال شکل دادن به مجلسی است که بتواند بیشترین هماهنگی و همراهی را با وی داشته باشد و به همین منظور صف خود را در انتخابات از جریاتات اصول گرا خصوصا جریاناتی که منتقدین اصلی او را مانند لاریجانی، توکلی و قالیباف تشکیل می دهند جدا کرده است و تلاش کرده با گردآوردن وفاداران به خود  تحت عنوانین حامیان دولت یا حامیان گفتمان انقلاب اسلامی در انتخابات مجلس نهم، وزن طرفداران خود را در مجلس بالا ببرد و مجلسی همراهتر و هماهنگ تر  با خود شکل دهد.

تمرکز این جریان بر حوزه های کوچک انتخاباتی است و خواهان شکل دادن به قطب بندی احمدی نژاد و ضد احمدی نژاد یا دولت و ضد دولت و مفاهیم مشابه با آن در انتخابات است. سرمایه اجتماعی اصلی این گروه  برای انتخابات ، رسیدگی دولت و رییس جمهور به مناطق محروم شامل روستاها و شهرهای کوچک از جمله پرداخت یارانه هاست که تغییر مهمی در زندگی آنها بوجود آورده است. سفرهای استانی رییس جمهور و دولت و مواردی مانند مسکن مهر از دیگر ظرفیت هایی است که سرمایه اجتماعی دولت در این مناطق را می سازد.

6-2) جبهه متحد اصول گرایان (7+8)

از عمده جریانات اصول گرا در انتخابات است که در تقابلی دوسویه از احمدی نژاد و جریان دولت خود را تفکیک کرده است. اگر احمدی نژاد به سبب نارضایتی از جریان اصول گرا صف خود را از آنها جدا کرد، جریانات اصول گرایی مانند جبهه متحد نیز به سبب برخی رفتارها و مناسبات  صورت گرفته در دولت دهم و از سوی احمدی نژاد مانند طرح مسایلی از قبیل مکتب ایرانی و علی الخصوص چالش بر سر معاون اولی مشایی و  قهر یازده روزه احمدی نژاد در مسئله وزارت اطلاعات صف خود را از جریان دولت که از سوی آنها تحت عنوان جریان انحرافی تعبیر می شود،   جدا کرده است و  حاضر نیست با آنها در انتخابات از خود همراهی و هماهنگی نشان دهد.

این جبهه از اضلاعی تشکیل شده است که یک ضلع آن جریان سنتی اصول گراست که تحت عنوان جبهه خط امام و رهبری شناخته می شود و تشکل هایی مانند حزب موتلفه اسلامی، جامعه زینب، جامعه اسلامی مهندسین و...آن را تشکیل می دهند.

ضلع دوم تحت عنوان اصول گرایان تحول خواه شناخته می شود که گروههایی مانند جمعیت ایثارگران و جمعیت رهپویان انقلاب اسلامی و اشخاصی نظیر حداد عادل و توکلی در آن حضور دارند.

ضلع سوم نمایندگان لاریجانی و قالیباف به عنوان اشخاص حقیقی اند که به دلیل ظرفیت های سیاسی و اجتماعی که دارند علاوه بر جریانات سیاسی در این جبهه نقش آفرینی می کنند.

چهره محوری و معنوی  جبهه متحد اصول گرایان مهدوی کنی دبیر کل جامعه روحانیت مبارز تهران است که این جبهه خود را تحت هدایت و رهبری وی معرفی می کند.

در این جبهه دو رکن اصلی وجود دارد که سازنده ترکیب 8+7 است. شورای داوری 7 نفره شامل کمیته 7 نفره متشکل از نمایندگان ‌جامعه روحانیت مبارز( سید رضا تقوی و محمد حسن ابوترابی) و جامعه مدرسین حوزه علمیه قم‌ (هاشم حسینی بوشهری وعباس کعبی) و اعضای کمیته سه نفره شامل عسگراولادی، حداد‌عادل و ولایتی ‌است.  همچنین کمیته هشت نفره نیز شامل باهنر و متکی از جبهه پیروان خط امام و رهبری، زاکانی و فدایی از تحول خواهان، جلالی به نمایندگی از لاریجانی و خاموشی به نمایندگی از قالیباف  و دو نفر از جریان رایحه خوش خدمت یا جریانی که بعد از جدایی از دولت و احمدی نژاد  تحت عنوان جبهه پایداری اعلام موجودیت کرده است که آنها به دلایلی که خواهیم گفت از زیر چتر جبهه متحد خارج و مستقل در انتخابات شرکت کرده اند و به همین دلیل کسانی را به عنوان نماینده خود به جبهه متحد معرفی نکرده اند.

7-2) جبهه پایداری انقلاب اسلامی

در مجموعه اصول گرایان جدا شده از دولت نیز نوع مواجهه برخی افراد و اشخاص اصول گرا با مسئله فتنه 88 تحت عنوان ساکتین فتنه، اصول گرایان غیر دولتی را بخشی دیگری تحت عنوان جبهه پایداری انقلاب اسلامی تقسیم کرده است.

این جبهه حضور و عضویت افرادی مانند لاریجانی را برای تاثیرگذاری در جریان اصول گرا برنتابیده و به همین دلیل از آنها فاصله گرفته اند. محوریت معنوی این جریان با مصباح یزدی و خوشوقت است و عناصر اصلی آن را جدا شدگان دولت مانند محصولی، لنکرانی  و بخش های معترض از مجلس هشتم مانند حسینیان تشکیل می دهند .

8-2) جبهه منتقدین دولت(صدای ملت)

عناصری مانند علی مطهری، عباسپور، کاتوزیان و... بخش هایی از اصول گرایان سابق اند که مدعی اند اصول گریان مجلس در برابر دولت از خود نرمش و انعطاف نشان داده اند و خود  انتقادی ترین مواضع علیه دولت را دارا هستند.  البته این بخش  علاوه بر جریان دولت با جبهه متحد و جبهه پایداری نیز دارای چالش دوجانبه است که حضور متمایزی در انتخابات دارد.

9-2) جبهه ایستادگی

جبهه ایستادگی در واقع نام تازه برای مجموعه های متصل به محسن رضایی است که در این سال ها تلاش کرده است به صورت جریان سوم در انتخابات ها شرکت کند که معمولا با ناکامی روبرو بوده است.

مدل تکثر و پلورالیسم سیاسی و اجتماعی در ایران  و قطب های اصلی در انتخابات مجلس نهم

غیر از نظام ها و جوامعی که در برابر هر گونه تکثری نابردبارند و آن را تحمل نمی کنند، با توجه به تعاریف گوناگون از تکثر می توان دو صورت کلی برای آن در نظر گرفت.

یکی مدل تکثر مطلق و بی قاعده که خودِ تکثر در آن اصالت دارد و تقریبا هیچ گونه قاعده و معیاری مانند جنسیت، مذهب ، ایدئولوژی و.. برای مرزبندی و تفاوت گذاری در نظر گرفته نمی شود. در واقع مهم متفاوت بودن است و این تفاوت هیچ امتیاز یا برتری یا هزینه و چالشی را بوجود نمی آورد. مهمترین ویژگی تکثرگرایی مطلق این است که درآن نمی توان از پوزسیون بودن و اُپوزسیون بودن سخن گفت و مرزهای پوزسیون و اپوزسیون کاملا در هم ریخته است و قابل تفکیک و شناخت نیست. این نوع از تکثر به دلیل نبود شواهد تجربی برای آن  را می توان نمونه آرمانی تکثر نیز نامید.

مدل دوم ، مدل تکثر نسبی و قاعده مند است که علی رغم وجود تکثر، تکثر مطلق و بی قاعده نیست بلکه با تعریف برخی ویژگی ها و مرزگذاری ها، تکلیف پوزسیون و اپوزسیون در آن کاملا  قابل شناخت است.

این مدل یک مدل طیفی است که بر اساس نوع معیارها و قواعد در نظر گرفته شده و نیز شدت تکثر در آن، می توان انواع گوناگونی از آن را در نظر گرفت اما همگی از مدل نسبی و قاعده مند  تکثر تبعیت می کنند.  مدل کنونی تکثر در جامعه ایران تکثر قاعده مند و نسبی است.

قطب های اصلی انتخاباتی  بر خلاف فضای دو قطبی گذشته ، با چهار جریان جبهه متحد، جریان دولت، جبهه پایداری و اصلاح طلبان شناخته می شوند که شکل گیری مجلس اقلیت ها را به یک گمانه جدی بدل کرده است.

زمینه های طبیعی و حوادث منجر به موج چهارم فضای سیاسی

در شکل گیری موج چهارم تغییرات ، زمینه های طبیعی  و حوادث  رخ داده توامان نقش داشته اند که به اختصار برخی محورهای اصلی  آنها را بیان می نماییم:

الف) زمینه های طبیعی موج چهارم  تغییرات سیاسی کشور

1) بحران مرجعیت گروههای سیاسی و نخبگانی در اثر:

- تجربه  ناکارآمدی های  آنها در یک دهه گذشته خصوصا در انتخابات سال 84 و 88

- بهم خوردن سنت کار تشکیلاتی بر اساس  سلسله مراتب سیاسی و حزبی و جایگزین شدن فضای اقناع به جای آن و ناتوانی مجموعه های سیاسی موجود در ایجاد فضای اقناع برای مواضع و دیدگاههای خود در محیط اجتماعی و سیاسی.

- وجود گرایش های متکثر و مطالبات متنوع اجتماعی و فرهنگی و سیاسی و ناتوانی گفتمان های محدود نگر گروههای سیاسی برای پاسخگویی به آنها

2) ظهور نیروهای جدید سیاسی بر اثر:

- تغییر هرم جمعیتی کشور به نفع جوانان و مقاومت آنها در برابر شیوه های مدیریت سیاسی جریانات کلاسیک

- گسترش فضای نخبگانی جامعه تحت تاثیر گسترش آموزش عالی خصوصا در مقاطع تحصیلات تکمیلی ارشد و دکتری که به طور طبیعی با فضای تبعیت پذیری سیاسی از گروهها سازگار نیست.

- تغییرات وسیع در حوزه ارتباطات سیاسی و اجتماعی با گسترش و تعدد و تنوع رسانه ای که اینترنت بوجود آورده است  که موجب سهل و آسان و ارزان شدن ارتباطات سیاسی با مردم برای همه شده است و افراد را از وابستگی به تشکل ها و احزاب برای ارتیاط با مردم بی نیاز کرده است.

ب) مهمترین حوادث پیش برنده تغییرات  موج چهارم فضای سیاسی کشور

- انتخابات سال 88 و حوادث بعد از آن

- نارضایتی دولت و احمدی نژاد از اکثریت اصول گرایان و خصوصا اصول گرایان حاضر در مجلس کنونی که در شکاف نهاد مجلس و نهاد دولت تجلی و تبلور داشت

- نارضایتی و شکاف اصول گرایان از دولت به سبب برخی مواضع و اطرافیان رییس جمهور خصوصا در بهار سال 90

الزامات موج چهارم فضای سیاسی کشور

موج چهارم سیاسی و تکثر کنونی،  فضای دو قطبی گذشته را به فضای چند قطبی تغییر داده است که همین عنصر موجب شده است ظرفیت های سلبی جریانات سیاسی که عمده تمایز و عمده ظرفیت رای آوری آنها محسوب   می شود ، ارزش خود را از دست بدهد  و دیگر نتوان  از موضع اصلاح طلب نبودن و اصول گرا نبودن،  پایگاه رایی برای خود بوجود آورد و بدنه اجتماعی متعلق به این گروه بندی دو قطبی را در این موضع ناگزیر قرار داد که برای رای نیاوردن اصلاح طلبان به اصول گرایان و به خاطر رای نیاوردن اصول گرایان به اصلاح طلبان رای دهند. بلکه  ظرفیت های ایجابی و اثباتی گروهها به ظرفیت اصلی آنها بدل می شود که در همین انتخابات می بینیم که به دلیل تکیه سنتی گروهها موجود به مواضع سلبی علی رغم مطالبه جامعه به موقعیت های اثباتی، ناتوان از برقراری گفتمانی و اجتماعی با جامعه هستند چرا که هنوز از شرایط گذشته بیرون نیامده اند.

تغییر شیفت از مواضع سلبی به مواضع ایجابی، فضای رانتی سیاست در ایران را  تضعیف می کند و گروهها تحت رانتی که محیط اجتماعی و سیاسی  به خاطر دوگانه چپ و راست و یا اصول گرا و اصلاح طلب در گذشته در اختیار آنها قرار می داد نمی توانند عمل کنند. بلکه کارآمدی و ظرفیت های مثبت خود را در نظر و عمل به میدان بیاورند.

دومین پیامد تغییرات موج چهارم سیاسی این است که گروههای سیاسی  مستقل و منفک از نیروهای اجتماعی با چالش «موجودیت موثر» روبرویند  و تنها در پرتو گره خوردگی با  نیروهای اجتماعی  وزن قابل اعتنا در عرصه سیاست پیدا می کنند. بنابراین پیوند با نیروهای اجتماعی مثل نهاد دانشگاه جنبه استراتژیکی و راهبردی برای مجموعه های سیاسی پیدا می کند  به طوری که پیوستگی با نیروهای اجتماعی دیگر یک انتخاب و یک شیوه سازماندهی کار سیاسی نیست بلکه ضرورت اجتناب ناپذیر عمل سیاسی است.

مصلحتی برای رأی ندادن به انقلابی‎ها وجود ندارد

حجت الاسلام پناهیان در  همایش جوانان حامی جبهه پایداری، انتخابات موفق را دارای دو شاخص مشارکت بالا و اصلح بودن کسانی دانست که انتخاب می شوند.

این استاد حوزه و دانشگاه افزود: حتی دشمنان نیز در این انتخابات احتمال مشارکت بالای مردم را می دهند و نگرانی ما درباره میزان مشارکت کاهش پیدا کرده است اما نباید برای افزایش مشارکت کوتاهی کنیم.

وی یکی از زمینه های افزایش مشارکت را ایجاد فضای رقابتی در انتخابات دانست و گفت: در این انتخابات، اصل رقابتی بودن که مد نظر مقام معظم رهبری نیز بوده است تحقق پیدا کرده و ان‌شاء الله این رقابت بین دوستداران و خانواده نظام ادامه پیدا می کند.

حجت الاسلام پناهیان ادامه داد: سال‌ها رقابت‌های انتخاباتی بین گروه‎هایی بوده است که در طول هم با نظام در ارتباط بوده اند و یکی به اصل نظام نزدیک و دیگری از آن دور بوده است. این صف بندی انتخابات را نه پرشور که پرتنش می کرده است و موجب می شده تا انتخابات به مرز انقلابی و ضد انقلابی بودن برسد.

تا کی از ترس ضد انقلاب به غیر انقلابی‌ها رأی بدهیم

جانشین قرارگاه عمار گفت: باید این سنت را شکست چرا که در این فضا خیلی مصلحت ها به ما تحمیل می شود. تا کی باید رقابت بین کسانی باشد که یکی به انقلاب نزدیک و دیگری به ضد انقلاب نزدیک است؟ تا کی باید انتخابات طوری باشد که اگر به فلان گروه رأی ندهیم کار دست ضد انقلاب بیفتد؟ تا کی باید برای اینکه امور در دست ضد انقلاب قرار نگیرد، به کسانی رای بدهیم که خیلی هم انقلابی نیستند؟ بعضی ها دوست دارند که در نظام جمهوری اسلامی که یکی از ابرقدرت‎های جهان شده است، همیشه رقابت بین انقلابی و ضد انقلاب باشد اما امروز شرایطی پیش آمده است که می توان فضای رقابت را تغییر داد.

پناهیان در تبیین عوامل این آمادگی گفت: دو دلیل وجود دارد که امروز می توان رقابت را بین افرادی ایجاد کرد که در عرض هم با نظام ارتباط دارند. یکی اینکه پس از فتنه 88 سران اصلاحات بی لیاقتی خود را برای حضور در امور نظام نشان دادند و دیگر اینکه با اتفاقاتی که در جهان افتاده است، مانند بیداری اسلامی و حتی بیداری جهانی، امروز دیگر تئوری هایی که از جریان اصلاحات پشتیبانی می‌کرد، فروپاشیده است و کسانی که دم از جامعه مدنی می‎زدند امروز شرمنده هستند.

وی ادامه داد: البته فضای رقابت بین خودی ها که نسبت‎شان با نظام مساوی است، با فضای رقابت در شرایط قبل فرق دارد و در این فضا هر چقدر گروه‎ها بیشتر به هم احترام بگذارند، کارشان بیشتر پیش می رود.

این استاد دانشگاه گفت: باید به اینجا برسیم که در انتخابات چند گروه انقلابی داشته باشیم که تفاوت‌شان نه در انقلابی گری که در راه حل‎هایی باشد که برای مشکلات کشور دارند. برای رسیدن به این وضع مطلوب باید الان به نمایندگان انقلابی تر رای بدهیم. اگر سراغ نمایندگان انقلابی تر رفتیم، آینده بهتری پیش رو خواهیم داشت. در این صورت دیگر اختلاف معنا ندارد بلکه مسابقه معنا پیدا می‎کند؛ مسابقه بین گروه‎هایی که می خواهند نظام را به آرمان‎هایش برسانند.

نماینده ای را انتخاب کنید که دشمن از او بترسد 

حجت الاسلام پناهیان در ادامه به بیان اصلی ترین شاخص نماینده اصلح پرداخت و گفت: اولین ویژگی که نماینده باید داشته باشد، این است که به حدی انقلابی باشد که دشمن از او بترسد. هر نخبه ای در این مملکت اگر انقلابی نباشد، به نقطه امید دشمن تبدیل خواهد شد و وقتی دشمن به نخبگان امید داشته باشد، فشار را بر کشور افزایش خواهد داد. چرا دشمنان زبون ما باید بتوانند ما را تهدید کنند؟ باید نقطه امید دشمن را در مجلس ناامید کنیم. اگر قرار باشد همین نمایندگان را در مجلس حفظ کنیم پس خطاب سید حسن نصرالله چه بود که گفت مقام معظم رهبری حتی در ایران هم غریب است؟

وی در ادامه بدون نام بردن از علی مطهری با یادآوری یکی از ادعاهای وی و سپس نقد آن، بیان داشت: برخی از نمایندگان اصول‎گرای مجلس که از حداقل درایت سیاسی برخوردار نیستند، می گویند که مجلس نباید تابع اشارات رهبری باشد بلکه فقط باید تابع فرامین و حکم حکومتی باشد! در حالی‌که مجلسی که چنین باشد، به نقطه امید دشمن تبدیل خواهد شد و امنیت و اقتدار کشور را کاهش خواهد داد. به نماینده اصول‌گرا می گوییم چرا رسانه بیگانه سخنان تو را پخش می‎کند، می گوید من نمی‎دانم چرا این‎کار را می کند! ما باید ببینیم مواضع کدام یک از نامزدها در بی بی سی با اشتیاق پوشش داده می شود و به این افراد رای ندهیم و در مقابل ببینیم دشمنان از مواضع چه کسی برآشفته می شوند، به او رای بدهیم.

مصلحتی برای رای ندادن به انقلابی ها وجود ندارد 

پناهیان با اشاره به اهمیت مصلحت اندیشی در حکومت اسلامی گفت: آیا اکنون دلیلی وجود دارد که مصلحت اندیشی کنیم و به انقلابی ها رای ندهیم؟ آیا امروز مصلحتی وجود دارد که یک عنصر غیر انقلابی را به مجلس بفرستیم؟ هرجا ما ضرر کردیم به‎خاطر این بوده است که از انقلاب‎مان کوتاه آمده ایم. یکی از نشانه های انقلابی‌گری این است که از اصل اساسی نظام یعنی ولایت فقیه درک روشن و به آن التزام واقعی داشته باشیم و نماینده ها نیز باید انقلابی باشند تا رأی‎شان حلال باشد.

وی ادامه داد: نامه منتظری به امام را بخوانید؛ همان نامه ای که موجب شد امام به او بگوید برو توبه کن تا در قعر جهنم نمانی. منتظری مگر در آن نامه چه گفته بود؟ آیا ولایت فقیه را زیر سوال برده بود یا علیه امام حسین شعار داده بود؟ او اشکالاتی را مطرح کرده بود که تا آن حدی که او اهمیت می داد، اهمیت نداشتند. به همین خاطر امام به او گفتند تو ساده لوحی و نظام را دست منافقین و لیبرال‎ها خواهی داد. من خواهش می‎کنم به ساده لوح ها رأی ندهید.

بعضی‎ها در فتنه هوس "سعه صدر" کردند! 

پناهیان در فراز پایانی سخنانش نیز گفت: بعضی ها در فتنه 88 هوس سعه صدر و به اصطلاح "بزرگوارانه برخورد کردن" پیدا کردند. آنها آن‌قدر سعه صدر پیدا کردند که خواستند بین رهبری و فتنه گران پادرمیانی کنند! مجلس هشتم درباره فتنه 88 آن‌طور که باید انقلابی عمل نکرد. این در کلیت مجلس احساس شد. اگر در مشکلات بعدی هم بخواهند این‌طور برخورد کنند چه مسائلی پیش خواهد آمد؟ نمایندگان باید انقلابی باشند و معیارهایی مانند تخصص بعد از انقلابی بودن اهمیت دارد. هرچه فرد انقلابی تر را انتخاب کنی،م سرعت نظام در رسیدن به اهدافش بیشتر خواهد شد و این سرعت مورد نیاز امروز جهان است.

حجت الاسلام پناهیان به سخنانش با این دعا پایان داد که "خدایا موجبات رسوایی کسانی را که می خواهند عوام فریبانه از مردم رأی جمع کنند و انقلابی نیستند، در همین چند روزه فراهم کن

ساکتین فتنه نباید در مسیر راه به عنوان راهنما قرار بگیرند

خبرنامه دانشجویان ایران:مدیرمسئول روزنامه کیهان با بیان اینکه فتنه 88 مبدا تاریخ است واگر کسی در مقاطع سرنوشت سازی مثل این پایش لغزیده باشد جایش در مجلس نیست گفت: البته باید دید چه کسانی، جه کسانی را ساکتین فتنه می‌خوانند.

به گزارش خبرنگار مهر، حسین شریعتمداری در برنامه  دیشب تلویزیونی دیروز، امروز، فردا در واکاوی فتنه 88 گفت: اگر چه ممکن است برخی از رفتارها در شکل گیری فتنه 88 موثر بوده باشد اما اگر به برخی از نظرها و پندارها قبل از فتنه 88 نگاه دقیقی داشته باشیم می توان از همان ابتدا فتنه را در پس این ماجراها دید.

وی با بیان اینکه فتنه 88 از قبل طراحی شده بود و رقابت‌های انتخاباتی فقط یک بهانه بود، گفت: وقتی که چندین جریان به ظاهر ناهمگون را در قالب یک ائتلاف ببینیم به هیچ وجه نمی توانیم به آن تابلو اعتماد کنیم.

شریعتمداری ادامه داد: در ماجرای فتنه 88 جریاناتی مانند بهائی‌ها، منافقین، مارکسیست‌ها، سلطنت طلب‌ها و حتی عبدالمالک ریگی نیز وارد میدان شدند و از سوی دیگر نیز از شروع فتنه رادیو بی بی سی تبدیل به تلویزیون شد و رادیو آمریکا نیز VOA راه اندازی کرد و از بیانات و موضع گیری‌های مقامات غربی و همچنین رژیم صهیونیستی نسبت به جنبش سبز و سران فتنه، این تلقی می شود که این ائتلاف برای انتخابات نبود و مخرج مشترک این ائتلاف براندازی نظام بود.

مدیرمسئول روزنامه کیهان با بیان اینکه برخی از خواص نیز به دلیل اینکه نقشه راه نداشتند نتوانستند معیارها و شاخص‌های دشمن شناسی را درک کنند، گفت: نقشه راه شاخص‌هایی دارد که مهمترین این شاخص جلودار و پرچمدار شناخته شده و قابل قبول است که حضرت امام خمینی(ره) و مقام معظم رهبری ملاک و الگوی عمل ما هستند که اگر مسئولین و مردم به این الگو توجه داشتند می‌توانستند مسیر خودشان را دریابند.

این کارشناس مسائل سیاسی ادامه داد: مردم نگاهشان به خواص نبود و نگاهشان به جلودار بود بنابراین نلغزیدند البته ممکن است برخی ها فریب خورده باشند که آن هم به خاطر جابجایی اهداف بود و سراب را آب دیدند اما وقتی که نزدیک سراب شدند متوجه اشتباه خود شده و برگشتند.

وی با اشاره به مثالهای تاریخی در طول 33 سال انقلاب و تبعیت از رهبر جلودار نظام گفت: زمانی که سوریه می‌خواست به اسرائیل حمله کند امام خمینی فرمودند: راه قدس از کربلاست و همچنین برخی از آقایان اعتقاد داشتند باید در کنار طالبان با آمریکا بجنگند و در ماجرا عراق نیز صدام را به خالد ابن ولید تبدیل کردند و اعتقاد داشتند که باید در کنار آمریکا با عراق بجنگند که اگر بصیرت امام و رهبری نبود ماجراهای همچون فتنه 88 اتفاق می افتاد. بنابراین مهمترین شاخص شناخت دشمن و درک زمان  تبعیت از رهبر نظام است.

شریعتمداری با بیان اینکه کسانی که در فتنه ساکت بودند دو دسته هستند گفت: یک دسته کسانی بودند که می‌دانستند چه اتفاقی دارد می افتد اما سکوت کردند و یک عده هم نمی‌دانستند و یا اگر هم می‌دانستد با فتنه همراهی نکردند و بعد از توبه کردند.

مدیرمسئول روزنامه کیهان با بیان اینکه ساکتین فتنه نباید در مسیر راه به عنوان راهنما قرار بگیرند گفت: راهنما باید مسیر را بشناسد بنابراین کسانی که نتوانستند فتنه‌‌ای به این بزرگی را درک کنند بینش و بصیرت ندارند و نمی توانند در کانونهای سرنوشت ساز قرار بگیرند چرا که احتمال اشتباه مجددشان وجود دارد.

وی با توجه به اینکه میزان، وضع فعلی افراد است اضافه کرد: ممکن است کسانی سابقه درخشانی داشته باشند اما باید دید الان چه می کنند و چه موضعی دارند البته باید به این توجه داشت که چه کسانی، چه کسانی را ساکت فتنه می‌دانند و دیگران که چه کسانی در جریان فتنه ساکت بودند. بنابراین بحث سر کسانی که شورای نگهبان آنان را تایید صلاحیت کرده است، نیست.

این کارشناس مسائل سیاسی همچنین با اشاره به منشا اختلاف نظرها گفت: بعضی از اختلاف ها بر سر سلیقه است و برخی از اختلاف‌ها هم در تعریف اصول است که هیچ کدام از این دو مورد مسئله بدی نیست اما وقتی که در شاخص‌ها و مبانی انقلاب دچار اختلاف شویم مانند مذاکره با آمریکا، این اشتباه است.

شریعتمداری همچنین با اشاره به شاخص‌ها و معیارهای انتخاب یک نماینده خوب برای خانه ملت گفت: اول باید به سوابق کاندیداها توجه کرد ممکن است کسی سابقه خوبی داشته باشد اما ویژگی‌های منفی ای نیز در آنان دیده می‌شود. مثلا ساده زیست نیستند و در خانه های قصر مانند زندگی می کنند که این فرد به درد مجلس نمی خورد چرا که نمی توانند درد مردم را احساس کنند.

مدیرمسئول روزنامه کیهان خاطرنشان کرد: یکی دیگراز شاخص‌های انتخاب یک نماینده خوب مواضع آنها در مقاطع تعیین کننده و سرنوشت ساز است و فتنه 88 نیز شبیه عام الفیل در مبداء تاریخ است. اگر کسی در مقاطع سرنوشت ساز لغزیده باشد جایش در مجلس نیست.

ارسال پیامک تبلیغاتی

یک سیستم تبلیغاتی نوین است که هدف آن استفاده از پیامک که امروزه کاربرد زیادی نزد مردم دارد، جهت ایجاد یک گستره تبلیغاتی میباشد.

 تفاوت عمده inPersia با سیستم ها و شرکت های دیگر نظیر اپراتورهای تلفن همراه این است که ا پس از کسب اجازه از سوی کاربران برای آنها پیامک های تبلیغاتی ارسال میشود، و پیامک های ارسالی مرتبط با علایق، سن، شغل و ... کاربر است. همچنین سهم قابل قبولی از مبالغ دریافتی جهت تبلیغات  به حساب کاربران واریز میشود!